Η αμέλεια αποτελεί τόσο για τη γερμανική όσο και για την ελληνική θεωρία του ποινικού δικαίου όχι μόνο μια μορφή υπαιτιότητας, αλλά και ένα στοιχείο του αδίκου. Η παρούσα μελέτη πραγματεύεται τα καίρια και ιδίως τα αμφισβητούμενα σημεία της δογματικής έννοιας της αμέλειας που έχουν απασχολήσει τη νομική επιστήμη. Η συγγραφέας αναλύει διεξοδικά την προβληματική των δύο όψεων της αμέλειας (εξωτερική και εσωτερική) χρησιμοποιώντας παραδείγματα από τη γερμανική και ελληνική νομολογία των ποινικών δικαστηρίων. Στο πλαίσιο αυτό παρουσιάζονται κριτικά και διεξοδικά οι έννοιες της εσωτερικής και εξωτερικής επιμέλειας, το λεγόμενο "μέτρο του μέσου συνετού κοινωνού" καθώς και όλες οι υποστηριζόμενες σχετικές θεωρητικές κατασκευές. Ιδιαίτερη αναφορά γίνεται στη νομοτυπική μορφή και δομή του "εγκλήματος αμέλειας" στο γερμανικό και ελληνικό ποινικό δίκαιο. Τέλος, το έργο συμπληρώνεται από πλούσια γερμανική και ελληνική βιβλιογραφία.
