Οι εμπορικές και οικονομικές σχέσεις των χωρών της Ευρώπης με τις χώρες της Μεσογείου υπήρξαν ανέκαθεν ιδιαίτερα στενές και αλληλεξαρτώμενες. Η αλληλεξάρτηση αυτή συνεχίζεται εντονότερα σήμερα, μετά την άρση του διπολισμού.
Παρά την αδιαμφισβήτηση σημασία των μεσογειακών χωρών για την Ευρωπαϊκή ολοκλήρωση, και ιδιαίτερα για την Ελλάδα υπό τη διττή της ιδότητα ως μεσογειακής χώρας και πλήρους μέλους της ΕΕ, οι σχέσεις αυτές δεν έχουν τύχει επαρκούς επιστημονικής έρευνας. Ο συγγραφέας, εκκινώντας από τη διαπίστωση αυτή, επιχειρεί μια επιστημονική προσέγγιση της σημασίας των Τρίτων Μεσογειακών Χωρών για την ΕΕ, και αντιστρόφως. Το θεσμικό πλαίσιο των εξωτερικών οικονομικών σχέσεων της ΕΕ, οι έντονες προσπάθειες που κατεβλήθησαν εκ μέρους της, κατά την ευρωμεσογειακή συμβατική περίοδο, αλλά κυρίως η νέα εταιρική σχέση που εγκαθιδρύθηκε με τη Διάσκεψη της Βαρκελώνης το 1995, και τα αποτελέσματά της, αποτελούν το βασικό αντικείμενο της μελέτης αυτής.
Μέσα από το πρίσμα της σημερινής συγκυρίας, η νέα ευρωμεσογειακή συνεργασία αποτελεί πεδίο έρευνας όπου μπορούν να επαληθευτούν ή να διαψευστούν οι οικονομικές και πολιτικές επιπτώσεις της διεθνούς περιφερειακής ολοκλήρωσης.
