"Ο άνθρωπος, ή έμφρων άνθρωπος (homo sapiens), όπως κάπως αλαζονικά αυτοκαλείται, είναι το πιο ενδιαφέρον, αλλά και το πιο εξοργιστικό είδος πάνω στον πλανήτη Γη".
Αυτή θα μπορούσε να είναι η πρώτη πρόταση του τελευταίου κεφαλαίου μιας έκθεσης για τη χλωρίδα και την πανίδα μας ενός φιλοσοφούντος Αρειανού βιολόγου. Για μας, τους βαθιά μπλεγμένους, όπως είμαστε όλοι μας, τόσο συναισθηματικά όσο και ενστικτώδικα, είναι δύσκολο να κατορθώσουμε να έχουμε την αμεροληψία και την ευρύτητα μιας άποψης που θα ήταν φυσικό να έχει ένας επισκέπτης από κάποιον άλλο κόσμο. Αλλά είναι χρήσιμο, από καιρό σε καιρό, να επιχειρούμε μια θεώρηση σαν εκείνη του υποθετικού Αρειανού μας, και στο φως αυτής της θεώρησης να καθορίζουμες το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον (αν υπάρχει) του ζωικού είδους μας, και την αξία, για καλό ή κακό, αυτών που ο Άνθρωπος έκανε, κάνει, και μπορεί να κάνει εφεξής, για να ζήσει στη γη, και ίσως, στο μέλλον, για να ζήσει κάπου αλλού. Σε αυτό το είδος επισκόπησης, τα πρόσκαιρα πάθη χάνουν τη σπουδαιότητά τους όπως οι μικρόλοφοι φαίνονται επίπεδοι από ένα αεροπλάνο, ενώ, ό,τι έχει μόνιμη σημασία προβάλλει πιο έντονα απ' ό,τι σε μια πιο περιορισμένη θέα.
[...]
(απ' τον πρόλογο του βιβλίου)
