Εἱρμὸς αἰτιῶν

Σ’ εκείνη την ημέρα που δεν ξημέρωσε ποτέ.
Στα βάθη μιας προσμονής,
Βίαιης και ασυγκράτητης.
Εκεί θαφτήκαν όλα σου τα όνειρα.
Εκεί γεννήθηκαν όλες μου οι αλήθειες.
Οι πιο άχρωμες.
Οι πιο μεγάλες.
Βαρύ το τίμημα·
ουδέτερο στη γεύση του,
Μα όμως τόσο απαραίτητο,
Για όταν αρχίσει να κυλάει ο χρόνος.
Για όταν ξημερώσει πάλι η καινούρια ημέρα.