Η αίσθηση που περνάει αυτό το βιβλίο είναι σε όλους µας γνώριµη. Ενοχικά γνώριµη.
Είναι έννοιες, είναι λέξεις που δεν καταφέραµε να ξεστοµίσουµε ποτέ. Είναι αυτό το τεράστιο «γιατί» που έµεινε εγκλωβισµένο µέσα µας. Είναι συµπεράσµατα της ζωής, αφιλτράριστα. Έτσι όπως της αξίζει, άλλωστε. Είναι η χαρά και η λύπη του κόσµου γύρω µας. Είναι πτυχές εσωστρέφειας, άρτια αποτυπωµένες σε λευκές κόλλες χαρτί. Είναι η σκέψη σου σ’ αυτό το βιβλίο, που ζεις και ελπίζεις να µπορέσει να τη νιώσει κι άλλος µαζί σου. Είναι ένα βιβλίο χωρίς αναστολές και πρέπει, όπως ο έρωτας. Όπως ένα παθιασµένο φιλί που δεν πρόλαβε να σκεφτεί τη συνέπειά του.
Άλλωστε, «Το άγγιγµα των χειλιών δίχως πόθο, είναι ένα άσεµνο φιλί στην ηθική του έρωτα».
