Η εκπαίδευση σήμερα αποτελεί σημαντικό κοινωνικό θεσμό που επιτελεί πλήθος λειτουργιών που εξυπηρετούν και στηρίζουν τη σύγχρονη κοινωνική οργάνωση. Κεντρικής σημασίας είναι ο ρόλος που παίζει η εκπαίδευση ως "μηχανισμός νομιμοποίησης της κοινωνικής ανισότητας". Αποτελεί ένα χρήσιμο φίλτρο μέσα από το οποίο μετατρέπονται οι κοινωνικές ανισότητες σε ατομικές διαφορές. Η εκπαίδευση εμφανιζόμενη ως ουδέτερος μηχανισμός που εξασφαλίζει ίσες ευκαιρίες για τα παιδιά όλου του κόσμου, "μετατρέπει" τα κοινωνικά προνόμια σε ατομικά χαρίσματα και την κοινωνική αδυναμία σε προσωπική μειονεξία, πείθοντας τους κοινωνούς για τη δίκαιη και αντικειμενική ταξινόμηση και διάκριση που κάνει στους μαθητές. Στο πλαίσιο αυτό "η λειτουργία του σχολείου αποβλέπει" στη συγκέντρωση, φύλαξη και κοινωνικοποίηση των μαθητών και μαθητριών, καθώς και στη μετάδοση κάποιων βασικών γνώσεων και δεξιοτήτων. Αποβλέπει όμως ταυτόχρονα, και ιδιαίτερα σημαντικά, μέσω των διαδικασιών αξιολόγησης των επιδόσεών τους, στη διάκριση και την ταξινόμησή τους σε κατηγορίες ικανότητας, γεγονός που συμβάλλει αφενός στην κατανομή τους σε επαγγελματικές και κοινωνικές θέσεις αφετέρου στην απόσπαση συναίνεσης αναφορικά με την ανισότητα των προνομίων που αντιστοιχούν στις θέσεις αυτές, οι οποίες έτσι αποκτούν το χαρακτήρα της δίκαιης ανταμοιβής των ικανοτήτων, κόπων και προσπαθειών που οι μαθητές καταβάλλουν κατά τη σχολική τους διαδρομή. Με τον τρόπο αυτό το σχολείο καθίσταται βασικό στήριγμα και συμπλήρωμα της αξιοκρατικής ιδεολογίας.
Ο κ. Δημοσθένης Δασκαλάκης γεννήθηκε στην Αθήνα το έτος 1959. Είναι καθηγητής Βιομηχανικής Κοινωνιολογίας και Βιομηχανικών Σχέσεων στο Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών. Τα ερευνητικά του ενδιαφέροντα εστιάζονται στις θεματικές: Κοινωνικές Διακρίσεις στην Αγορά Εργασίας, Μειονότητες, Κοινωνικός Αποκλεισμός, Παιδική Ηλικία, Νέες Τεχνολογίες - Εργασία - Εκπαίδευση. Διδάσκει σε τρείς Κατευθύνσεις του Προγράμματος Μεταπτυχιακών Σπουδών του Παιδαγωγικού Τμήματος Δημοτικής Εκπαίδευσης του Πανεπιστημίου Αθηνών και δίδαξε επί σειρά ετών στα Προγράμματα Μεταπτυχιακών Σπουδών του Τμήματος Κοινωνιολογίας και του Τμήματος Ψυχολογίας του Παντείου Πανεπιστημίου. Συμμετέχει ως μέλος στο International Sociological Association (I.S.A.), στην Εταιρία Δικαίου Εργασίας και Κοινωνικής Ασφάλισης και ως επίτιμο μέλος στον Σύλλογο Ελλήνων Κοινωνιολόγων. Έχει συμμετάσχει σε πολλά εθνικά και διεθνή συνέδρια, ημερίδες και επιστημονικές έρευνες. Επίσης, είναι συγγραφέας πολλών δημοσιευμένων ερευνητικών εργασιών, άρθρων και βιβλίων. Απασχολήθηκε ως επιστημονικός συνεργάτης της Γ.Σ.Ε.Ε, του Ινστιτούτου Εργασίας της ΓΣΕΕ και της Εθνικής Συνομοσπονδίας Ελληνικού Εμπορίου. Διετέλεσε Διευθυντής του Οργανισμού Μεσολάβησης και Διαιτησίας (Ο.ΜΕ.Δ.), Ερευνητής στο τριμερές Εθνικό Ινστιτούτο Εργασίας, ενώ συμμετείχε και σε πολλά Συμβούλια και Επιτροπές Ειδικών Εμπειρογνωμόνων. Ως ειδικός εμπειρογνώμων έχει συμμετάσχει σε υψηλού επιπέδου Συμβούλια και Επιτροπές και ειδικότερα, στο Συμβούλιο Εμπειρογνωμόνων Απασχόλησης και Κοινωνικής Ασφάλισης, στο Ανώτατο Συμβούλιο Εργασίας, στο Κεντρικό Συμβούλιο Υγείας καθώς και σε Μικτές Επιτροπές Εμπειρογνωμόνων των κοινωνικών εταίρων. Επίσης, έχει εκπροσωπήσει την Ελλάδα σε πολλά άτυπα και επίσημα Fora της Ευρωπαϊκής Ένωσης και άλλων διεθνών οργανισμών. Έχει αναλάβει κατά καιρούς δημόσιες θέσεις. Ειδικότερα, έχει διατελέσει δύο φορές Γενικός Γραμματέας του Υπουργείου Εργασίας και Κοινωνικών Ασφαλίσεων, Υποδιοικητής του Οργανισμού Γεωργικών Ασφαλίσεων-Ο.Γ.Α., Πρόεδρος του Συμβουλίου Κοινωνικής Ασφάλισης, Πρόεδρος του Εθνικού Ινστιτούτου Εργασίας και Μέλος του Εθνικού Συμβουλίου Ραδιοτηλεόρασης. Επίσης, έχει διατελέσει επί μία δεκαετία Αντιπρόεδρος του Ινστιτούτου Στρατηγικών και Αναπτυξιακών Μελετών "ΙΣΤΑΜΕ-Ανδρέας Παπανδρέου".
