Η Μαρία κάθε μέρα μετά από τη δουλειά ήταν στο νοσοκομείο. Το ίδιο κι όλες τις νύχτες. Έπλενε τον Άρη, του διάβαζε, τον τάιζε, του έλεγε αστεία... Ήταν οι πιο ευτυχισμένες νύχτες της ζωής της εκεί. Εκεί που σιχαινόταν τη μυρωδιά του θανάτου, εκεί αυτή ζούσε... Ζούσε. Ήταν δίπλα του, ήταν ήσυχα, αυτά μου έλεγε συνέχεια και τα μάτια της έλαμπαν. Με έναν θάνατο αρχίζει η ζωή και έτσι τελειώνει... Ήταν στο τέλος του καλοκαιριού, έμπαινε το φθινόπωρο και είχε ακόμα ζέστη. Η Μαρία είχε ανοίξει το πουκάμισό της κι ο Άρης της είπε: "Ξέρω ότι η όψη μου είναι αποκρουστική". "Μα όχι..." πήγε να πει η Μαρία. "Μη λες τίποτα". Λίγο πριν φύγει, της είπε να γδυθεί, να πέσει δίπλα του, να της χαϊδέψει το στήθος, να την φιλήσει στο στόμα και ν' αποκοιμηθεί.
Η Μαρίκα Συμεωνίδου γεννήθηκε το 1972 στον Πειραιά. Είναι πτυχιούχος του παιδαγωγικού τμήματος δημοτικής εκπαίδευσης του Πανεπιστημίου Πατρών. Έχει αποκτήσει δύο μεταπτυχιακά στην ψυχολογία και στην εξέλιξη του παιδιού από τα Πανεπιστήμια του Λονδίνου και του Σάρεϊ. Εργάζεται στην πρωτοβάθμια εκπαίδευση. Το "Με τα μάτια των άλλων" είναι το πρώτο βιβλίο ποίησης που εκδίδει.
Μη Διαθέσιμο
