[...] Είναι γνωστό ότι η αρχαία ελληνική όχι μόνο σώζεται ολοζώντανη μέσα στην Εκκλησία, αλλά ντύθηκε ρούχο αφθαρσίας και διασχίζει τους αιώνες παρά το λυσσαλέο πόλεμο που γίνεται όχι μόνο από έξω αλλά και μέσα από τα ίδια τα σπλάχνα της.
Όμως η πίστη είναι προσωπική εμπειρία, η Εκκλησία αποτελείται -ως προς την ανθρώπινη πλευρά της- από θνητούς, τα μέλη της, όσο είναι φορείς χάριτος, άλλο τόσο είναι και φορείς λήθης, αποτυχιών, ψυχικής αδράνειας, ματαιοδοξίας, έπαρσης, πτώσης, στρέβλωσης. Μέσα στις αδυναμίες τους οι άνθρωποι -πιστοί και άπιστοι- παρουσιάζονται αποξενωμένοι από αυτόν τον φωτεινό λόγο των ψαλμών και των ύμνων, από αυτή την πνευματική ανάσα που χαρισματικοί μελωδοί ζύμωσαν σε λόγο συνθέτοντας την κορυφαία έκφραση Ζωής μέσα από μουσική, ποίηση, πράξη. Και εδώ παρουσιάζεται η ανάγκη της απόδοσης σε κοντινότερη στον σημερινό Έλληνα γλώσσα, γλώσσα που να μεταδίδει έστω το μήνυμα στερημένο από το ιερό του κάλυμμα, το ενδοεκκλησιαστικό, από το σκίρτημα το σφραγισμένο από Άλλη Πνοή.
[...] (από τον πρόλογο του βιβλίου)
Μη Διαθέσιμο
