Αν πιάσουμε να αναλύσουμε την υπόθεση της Αγριόπαπιας δεν θα βγει τίποτα. Το θέμα, το τι λέει κανείς, δεν έχει μεγάλη σημασία στο θέατρο, όπως και σε όλη την τέχνη. Τη σημασία την έχει το πώς το λέει. Και μπορεί ένα ασήμαντο πραγματάκι να γίνει αιώνιο αριστούργημα όταν του εμφυσήσει την πνοή της μια μεγάλη δημιουργική ψυχή, όπως μπορεί και να μείνουμε ασυγκίνητοι και νυσταγμένοι από το τραγικότερο θέμα, όταν μας το παρουσιάζουν μετριότητες. Ειδικά για την Αγριόπαπια αξίζει να αναφερθεί το εξής περιστατικό: Ο σκηνοθέτης ενός θεάτρου, που επρόκειτο να την ανεβάσει, ήταν υποχρεωμένος, για λόγους τεχνικούς, να περιορίσει οπωσδήποτε την έκτασή της σε δυόμιση ώρες –όσο έπρεπε κατά κάποιους κανονισμούς να βαστάει–, ενώ αυτή βαστάει περισσότερο. Μέρες και μέρες αγωνιζότανε, διάβαζε και ξαναδιάβαζε, ώσπου εδήλωσε αδυναμία: ήταν αδύνατον να περικόψει έστω και μία σελίδα από το έργο ολόκληρο χωρίς να το ζημιώσει συστατικά. Κάθε διάλογος, κάθε φράση, κάθε λέξη είναι απαραίτητα. Αυτό συμβαίνει μόνο με τα μεγάλα έργα, με τα άρτια ζωντανά δημιουργήματα, που ένα οτιδήποτε αν επιχειρήσεις να τους αφαιρέσεις θα είναι λειψά και ανάπηρα.
