Από τον 19ο αιώνα και τις ανακαλύψεις των Ε. Σλήμαν, Χ. Τσούντα, Ά. Έβανς και των άλλων πρωτεργατών, οι πολιτισμοί που αναπτύχθηκαν την Εποχή του Χαλκού στις Κυκλάδες, στην Κρήτη και στον ηπειρωτικό ελλαδικό χώρο τροφοδοτούν σταθερά ένα διεθνές επιστημονικό ενδιαφέρον. Το πέρασμα στον 21ο αιώνα μπορεί να γίνει η αφορμή για έναν ποιοτικό απολογισμό της κατάστασης της αιγαιακής προϊστορικής έρευνας; Στο βιβλίο αυτό, έντεκα προϊστοριολόγοι συζητούν τις αφετηριακές δυνατότητες, τις αδυναμίες και τις προοπτικές του πεδίου τους στο πλαίσιο της σημερινής πραγματικότητας, και μέσα από την κριτική αξιολόγηση της προηγούμενης γνώσης και εμπειρίας. Αναδεικνύεται, έτσι, η ανάγκη ενός εποικοδομητικού διαλόγου μεταξύ Ελλήνων και ξένων ειδικών, που θα οδηγούσε σε εναλλακτικές, αναδιατεταγμένες και ώριμες προτάσεις και σε από κοινού στρατηγικές στο ερευνητικό, εκπαιδευτικό και επικοινωνιακό επίπεδο. Η μεθοδολογική ανανέωση, η αυτονόητη διεύρυνση των προσεγγίσεων προς τις πρώιμες περιόδους της προϊστορίας και, κυρίως, μια ουσιαστική συνομιλία με το μεσογειακό και το παγκόσμιο επιστημολογικό γίγνεσθαι, χωρίς περιττές αιγαιοκεντρικές και ευρωκεντρικές εμφάσεις, θα παρείχαν τα ικανοποιητικά καταρχήν εφόδια για μια αναστοχαστική πλοήγηση της αρχαιολογίας του Αιγαίου στη σύγχρονη εποχή.
