Η ακινησία του δρόμου

ΥΠΗΡΧΕ ΕΝΑΣ ΔΡΟΜΟΣ ΔΙΧΩΣ ΟΝΟΜΑ τα φώτα ήσαν θαμπά και σκοτεινά, οι περαστικοί ήσυχα τον προσπερνούσαν, υπήρχε ένας δρόμος δίχως όνομα, οι δυο λωρίδες του μικρές και αμάξια ακίνητα ολόγυρά του. Υπήρχε ένας δρόμος δίχως όνομα, μια ατέλειωτη ευθεία που ποτέ δεν είχε τέλος και εγώ στα αλήθεια πάτησα το ασφαλτωμένο του δέρμα, εισχώρησα, του ήπια το αίμα. Υπήρχε ένας δρόμος δίχως όνομα, θαρρώ δεν πρέπει να είχε άρωμα κανένα και η έρση του κατερχόταν με όλες τις αισθήσεις της προς εμένα. Υπήρχε ένας δρόμος δίχως όνομα, στην άκρη του περιφλεγής σκάλισα το όνομά μου.