Η αληθινή ιστορία της Αΐντας και του Ρανταμές

«ΓΙΑ ΤΟΝ ΜΑΞΙΜΙΛΙΑΝ ΒΙΓΙΟΝ, ΠΟΥ ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΤΟΥ ΔΕΝ ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ ΣΤΟΥΣ ΚΑΤΑΛΟΓΟΥΣ ΤΗΣ ΓΑΛΛΙΚΗΣ
ΠΡΕΣΒΕΙΑΣ ΤΟΥ ΚΑΪΡΟΥ»:
Τα γράμματα μεγάλα και στρωτά·
μονάχα ένα ελαφρύ τρέμουλο στη γραφή -
όχι παράξενο για κάποιον γέρο στα ογδόντα
τρία χρόνια...
Δεκαέξι κιτρινισμένα φύλλα
κι ένα σημείωμα μπροστά, σαν πρόλογος.
Ο φάκελος με καφέ δέρμα, παλαιικός,
τον αγόρασα στο Κάιρο κάποιον χειμώνα -
ας πούμε, τον χειμώνα τον ενενήντα εννιά.
Είχα χαθεί στην Νταρμπ Ελ Αχμάρ (ή μήπως στην Γκαμαλίγια;),
ώρες πολλές, έπεσε το σκοτάδι,
κάποτε μπήκα σ' ένα άθλιο έρημο καφενείο,
ένα αγόρι μού κάλεσε ταξί,
μετά μου έφερε τον φάκελο, "φραντσέζ, φραντσέζ" μου είπε,
του έδωσα δέκα δολάρια και τον πήρα -
κάτι σαν μπαχτσισι για την εξυπηρέτηση.
Το βράδυ άνοιξα τον φάκελο (κι ας λένε γρουσουζιά το να ανοίγουμε τους κλειστούς φακέλους)
και διάβασα μια παλιά ιστορία
και μιαν ακόμη παλιότερη, αρχαία.