Σκοπός μου δεν είναι να κάνω μια διατριβή στην επιστήμη της εκπαίδευσης: αυτές οι προ εισαγωγικές σημειώσεις στοχεύουν απλά να εκθέσουν τα αρκετά ενδιαφέροντα αποτελέσματα μιας διδακτικής εμπειρίας, τα οποία φαίνονται να ανοίγουν το δρόμο στην πρακτική εφαρμογή καινούριων μεθόδων. Οι μέθοδοι αυτές τείνουν να χρησιμοποιούν σε μεγαλύτερο βαθμό τα επιστημονικά πειράματα στην εκπαίδευση, χωρίς να αναιρούν τα φυσικά θεμέλια της στις θεωρητικές αρχές. Για πολλά χρόνια, υποστηριζόταν, κάπως υπερβολικά, ότι η εκπαίδευση θα έπρεπε να έχει την τάση να εγκαταλείψει τα αμιγώς θεωρητικά πεδία, όπως έχει ήδη γίνει με την ιατρική, με σκοπό να εδραιωθεί πάνω σε θεμέλια που είναι το αποτέλεσμα του πειραματισμού. Η ψυχολογία που αναφέρεται στη φυσιολογία ή η πειραματική ψυχολογία, η οποία, από τον και τον Fechner μέχρι τον Wundt και τον Binet, έχει φτάσει στο σημείο να μετατραπεί σε μια καινούρια επιστήμη, φαίνεται να προορίζεται στο να της παρέχει ένα υπόβαθρο, σαν αυτό, το οποίο η παλιά ψυχολογία παρείχε στην φιλοσοφία της εκπαίδευσης. Η εφαρμογή της μορφολογικής ανθρωπολογίας στη μελέτη των παιδιών δείχνει επίσης να είναι ένας άλλος βασικός παράγοντας στην καινούρια εκπαίδευση.
