Η "Άνοδος της δημοκρατίας" προτείνει μία φιλοσοφική ιστορία του εικοστού αιώνα και ταυτόχρονα μία θεωρία της δημοκρατίας. Η απομάκρυνση από τη θρησκεία οδηγεί σε έναν κόσμο όπου οι άνθρωποι επιδιώκουν να αυτοκυβερνηθούν. Αλλά στην πραγματικότητα αυτός ο κόσμος είναι ο πλέον δύσκολος να ελεγχθεί. Το έργο κάνει μία εμπεριστατωμένη ανάλυση των περιπετειών αυτής της ταραχώδους εξέλιξης, με τις ποικίλες κρίσεις και παρεκκλίσεις της.
Οι δύο πρώτοι τόμοι, "Η επανάσταση των νεότερων χρόνων" και "Η κρίση του φιλελευθερισμού", δημοσιεύονται μαζί, στην ανά χείρας επίτομη έκδοση.
Ο πρώτος τόμος αποτελεί ένα είδος προλόγου. Σκιαγραφεί το υπόβαθρο, διερευνώντας με συμπυκνωμένο τρόπο την ενιαία επανάσταση που εκτυλίσσεται από το 1500 ως το 1900, την επανάσταση της αυτονομίας. Κατά κύριο λόγο, επιδιώκει να αναδείξει τις τρεις ιδιαίτερες συνιστώσες του απομαγευμένου κόσμου, από τη σκοπιά της πολιτικής, του δικαίου και της ιστορίας. Η πρωτοτυπία της δημοκρατίας μας έγκειται στον συνδυασμό αυτών των τριών στοιχείων, ένα συνδυασμό που αποτελεί ταυτόχρονα το διηνεκές της πρόβλημα.
Ο δεύτερος τόμος παρουσιάζει μία εις βάθος ανάλυση της περιόδου 1880-1914, που αποτελεί τη μήτρα του εικοστού αιώνα, των τραγωδιών και των επιτευγμάτων του. Την εποχή κατά την οποία τίθενται οι βάσεις της φιλελεύθερης δημοκρατίας, χάρη στη σύνδεση του αντιπροσωπευτικού πολιτεύματος με την καθολική ψηφοφορία, το νέο σύμπαν που αναπτύσσεται διαρρηγνύει το κληρονομημένο πλαίσιο του θρησκευτικού σύμπαντος, το οποίο στήριζε το οικοδόμημα των νέων ελευθεριών. Το γεγονός αυτό θα προκαλέσει ολοκληρωτικές παρεκτροπές αλλά θα προωθήσει επίσης την εμβάθυνση και τη σταθεροποίηση των φιλελεύθερων δημοκρατιών.
Τούτο ακριβώς το καθοριστικό επεισόδιο θα εξετάσει ο τρίτος τόμος, "Η δοκιμασία των ολοκληρωτισμών". Ο τέταρτος και τελευταίος τόμος, "Ο νέος κόσμος", θα είναι αφιερωμένος, από την ίδια οπτική και με τα ίδια εργαλεία ανάγνωσης, στον αναπροσανατολισμό της ζωής των κοινωνιών μας από τα μέσα της δεκαετίας του 1970 και στη νέα αναπτυξιακή κρίση της δημοκρατίας στην οποία μας βύθισε.
Ο Γάλλος φιλόσοφος Marcel Gauchet, γεννήθηκε στο Poilley (Μάγχη) το 1946. Από το 1989 έως και σήμερα είναι διευθυντής σπουδών στην Ecole des Hautes Etudes en Sciences Sociales (EHESS) και διευθυντής σύνταξης του σημαντικού περιοδικού ιδεών "Le Debat". Μετά την Παιδαγωγική Ακαδημία εργάστηκε για ένα διάστημα ως καθηγητής σε γυμνάσιο και στη συνέχεια σπούδασε φιλοσοφία στο Πανεπιστήμιο της Caen, με καθηγητή τον Claude Lefort. O Claude Lefort υπήρξε καθοριστικός για το ενδιαφέρον του Gauchet για την πολιτική φιλοσοφία. Για ένα διάστημα δραστηριοποιείται πολιτικά με τον Jean Pierre Le Goff στους αναρχικούς καταστασιακούς. Συμμετέχει με ενθουσιασμό στον Μάη του '68. Ενώ υποστηρίζει την προλεταριακή Αριστερά, απογοητεύεται από τη μετά τον Μάη επιστροφή ενός αποστεωμένου μαρξισμού-λενινισμού, και εγκαταλείπει οριστικά τη μαρξιστική σφαίρα. Το 1970 μαζί με τον Κορνήλιο Καστοριάδη, τον Claude Lefort και τον Pierre Clastres θέτουν σε νέες βάσεις το περιοδικό "Textures", το οποίο εκδίδεται μέχρι το 1975. Το 1977 με τους Καστοριάδη, Lefort, Clastres, Abensour και Lucciani συμμετέχει στην έκδοση του νέου περιοδικού "Libre", με τον υπότιτλο "πολιτική-ανθρωπολογία-φιλοσοφία", μέχρι το 1980. Το 1980 αναλαμβάνει την αρχισυνταξία του "Le Debat", μετά από πρόταση του διευθυντή του Pierre Nora, και την ίδια χρονιά εκδίδει, μαζί με τη σύζυγο του Gladys Swain,το βιβλίο με τίτλο "La pratique de l'esprit humain" (Η πρακτική του ανθρώπινου πνεύματος). Η "Απομάγευση του κόσμου" εκδίδεται το 1985.
