Τρίτος τόμος του έργου του Μαρσέλ Γκωσέ "Η άνοδος της δημοκρατίας", μιας φιλοσοφικής ιστορίας του εικοστού αιώνα και συνάμα μιας θεωρίας της δημοκρατίας.
[Οι δύο πρώτοι τόμοι, "Η επανάσταση των νεότερων χρόνων" και "Η κρίση του φιλελευθερισμού", κυκλοφόρησαν από τις εκδόσεις "Πόλις" σε επίτομη έκδοση το 2009. Εκεί ο Γκωσέ περιγράφει την κρίση του φιλελευθερισμού που, εγκαθιδρύοντας τη βασιλεία του ατομικισμού, αγνόησε τη συλλογικότητα].
Με το τέλος του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου, η δημοκρατία καλείται να αντιμετωπίσει την πρόκληση των νέων ολοκληρωτικών κρατών τα οποία, στην κρίση του φιλελευθερισμού και τον φόβο που γεννά η έξοδος του νεότερου κόσμου από τη θρησκεία, αντιπαραθέτουν τη δημιουργία εκκοσμικευμένων θρησκειών, αντι-θρησκειών θρησκευτικού τύπου. Ο εικοστός αιώνας χαρακτηρίζεται από τη σύγκρουση, όχι μεταξύ των προοδευτικών δυνάμεων και του φασισμού, αλλά μεταξύ της δημοκρατίας και των ολοκληρωτισμών.
Ο μπολσεβικισμός, ο φασισμός, ο ναζισμός, είναι ολοκληρωτικά καθεστώτα, γιατί, ενώ οι άλλες αυταρχικές δικτατορίες επιδιώκουν την αποπολιτικοποίηση της κοινωνίας, αυτά αντιθέτως καλούν στην άνευ όρων προσχώρηση και κινητοποίηση, στην αυτοθυσία στον βωμό ενός δήθεν υψηλού ιδεώδους. Η έλλειψη ενότητας και ο ατομικισμός της φιλελεύθερης κοινωνίας δίνουν τη θέση τους στο ένα και μοναδικό κόμμα, τη μία και μοναδική ιδεολογία, την προσωποποίηση της εξουσίας.
Η δημοκρατία, για να αντιμετωπίσει την πρόκληση των ολοκληρωτισμών, μετασχηματίστηκε βαθιά: κρατική παρέμβαση στην οικονομία υπό την καθοδήγηση του κεϋνσιανισμού, κράτος πρόνοιας και κοινωνική προστασία, ενίσχυση της εκτελεστικής εξουσίας, άμβλυνση των ταξικών συγκρούσεων χάρη στη λειτουργία των κομμάτων. Ανάμεσα στον άκρατο φιλελευθερισμό και τον ολοκληρωτισμό, βρέθηκε ένας τρίτος δρόμος: η επίλυση των συγκρούσεων μέσω της θεσμοθέτησης του συμβιβασμού. Αυτή η κοινωνία, φιλελεύθερη και δημοκρατική συγχρόνως, ξαναβυθίζεται στην κρίση κατά τη δεκαετία του '70, όταν ο άκρατος φιλελευθερισμός επιστρέφει θριαμβευτικά. Αλλά αυτό θα είναι το αντικείμενο του τέταρτου τόμου.
Ο Γάλλος φιλόσοφος Marcel Gauchet, γεννήθηκε στο Poilley (Μάγχη) το 1946. Από το 1989 έως και σήμερα είναι διευθυντής σπουδών στην Ecole des Hautes Etudes en Sciences Sociales (EHESS) και διευθυντής σύνταξης του σημαντικού περιοδικού ιδεών "Le Debat". Μετά την Παιδαγωγική Ακαδημία εργάστηκε για ένα διάστημα ως καθηγητής σε γυμνάσιο και στη συνέχεια σπούδασε φιλοσοφία στο Πανεπιστήμιο της Caen, με καθηγητή τον Claude Lefort. O Claude Lefort υπήρξε καθοριστικός για το ενδιαφέρον του Gauchet για την πολιτική φιλοσοφία. Για ένα διάστημα δραστηριοποιείται πολιτικά με τον Jean Pierre Le Goff στους αναρχικούς καταστασιακούς. Συμμετέχει με ενθουσιασμό στον Μάη του '68. Ενώ υποστηρίζει την προλεταριακή Αριστερά, απογοητεύεται από τη μετά τον Μάη επιστροφή ενός αποστεωμένου μαρξισμού-λενινισμού, και εγκαταλείπει οριστικά τη μαρξιστική σφαίρα. Το 1970 μαζί με τον Κορνήλιο Καστοριάδη, τον Claude Lefort και τον Pierre Clastres θέτουν σε νέες βάσεις το περιοδικό "Textures", το οποίο εκδίδεται μέχρι το 1975. Το 1977 με τους Καστοριάδη, Lefort, Clastres, Abensour και Lucciani συμμετέχει στην έκδοση του νέου περιοδικού "Libre", με τον υπότιτλο "πολιτική-ανθρωπολογία-φιλοσοφία", μέχρι το 1980. Το 1980 αναλαμβάνει την αρχισυνταξία του "Le Debat", μετά από πρόταση του διευθυντή του Pierre Nora, και την ίδια χρονιά εκδίδει, μαζί με τη σύζυγο του Gladys Swain,το βιβλίο με τίτλο "La pratique de l'esprit humain" (Η πρακτική του ανθρώπινου πνεύματος). Η "Απομάγευση του κόσμου" εκδίδεται το 1985.
Μη Διαθέσιμο
