Η απόλυτη μειοψηφία

«22 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ»: Η γυναίκα της ζωής μου με παίρνει στην αγκαλιά της με θαλπωρή και μου προσφέρει χαμογελώντας γλυκά το ομορφότερό της στήθος που αμέσως αρπάζω και με πάθος και βουλιμία βυζαίνω κοιτάζοντάς τη στα μάτια, κι όλα αυτά κάτω από το παρατηρητικό, γεμάτο αμηχανία και υπερηφάνεια βλέμμα του πατέρα μου, που μου χαϊδεύει στοργικά το κεφάλι διαβεβαιώνοντάς με ότι ναι, είμαι, κι ότι πάντοτε θα 'μαι ο ομφαλός και η δίνη του Κόσμου.