Βγήκαμε έξω. Είχε ξημερώσει. Ο κόσμος όλος έλαμπε, έτσι όπως αστράφτει το μαχαίρι στον ήλιο.
"Δυο γυναίκες, ανήμπορες να αισθανθούν την γαλήνη ως το τέλος, σαν να πίστευαν πως δεν τους ταίριαζε. Διακατέχονται από τύψεις για το ότι δεν έκαναν όσα θα μπορούσαν να είχαν κάνει, αλλά την ίδια στιγμή κατακλύζονται από επιείκεια για τις ανθρώπινες συμπεριφορές. Οι πολλές και διαφορετικές ζωές τους σβήνουν η μια μέσα στην άλλη ενώ προσπαθούν να τις παρατηρούν από μακριά. Σαν κάποιος άλλος να υποφέρει και όχι οι ίδιες".
