Η ψευδαίσθηση μολονότι δεν είναι παθογνωμονικό στοιχείο των ψυχώσεων αποτελεί εντούτοις σύμπτωμα και εγείρει την προσοχή του κλινικού. Η θέση όμως της ψευδαίσθησης στην ψυχοπαθολογία των ψυχώσεων μας κάνει να ξεχνάμε συχνά τον δομικό χαρακτήρα που της αποδίδει ο Φρόυντ στη συγκρότηση και στη λειτουργία του ψυχισμού. Σε μια σπάνια μελέτη και μέσα από αποσπάσματα ψυχαναλύσεων παιδιών, η Αγγελική Χρηστάκη παραθέτει ψευδαισθήσεις και το ξεδίπλωμα του ψευδαισθητικού στην ψυχανάλυση. Συχνά παραμελημένη η προβληματική και η κλινική των παιδικών ψευδαισθήσεων βρίσκει σ’ αυτό το βιβλίο τη θέση που της αρμόζει μέσα από μια λεπτομερή και εμπεριστατωμένη ψυχοπαθολογική ανάλυση. Παράλληλα σκιαγραφείται η λειτουργία τους στο όνειρο, στη μεταβίβαση, στην αναμνημόνευση, κλπ. Ακούγοντας την ψευδαισθητική διεργασία των λεκτικών ιχνών μέσα στην ανάλυση. Και πιο συγκεκριμένα μέσα στη μεταβιβαστική σχέση, ακούει κανείς τη βουβή ηχώ του σεξουαλικού η οποία αναβλύζει από το πρωταρχικό ράγισμα της γλώσσας. Εκεί όπου ράγισε η γλώσσα αναδύεται η μύχια βαρβαρότητά της, αναδύεται η ποιητική και η μουσική της μητρικής γλώσσας.
