"Για ποιον λόγο να επιβιώνει κανείς αν δεν είναι να επιβιώνει για αυτούς οι οποίοι δεν έχουν επιβιώσει;", αναρωτιέται ο Β. Σερζ στις "Αναμνήσεις ενός επαναστάτη".
Έπρεπε να καταγράψει, λοιπόν, κάποιος εκείνους τους καιρούς, έπρεπε να μιλήσουν οι νεκροί, να διασωθεί η μνήμη τους, τα έργα τους, οι ελπίδες τους, οι αγωνίες τους, τα μαρτύριά τους, ώστε να μη χαθούν στο ζοφερό βάραθρο της λησμονιάς. Αυτό κάνει ο Μαξίμοφ με το ανά χείρας βιβλίο. Προσπαθεί να διασώσει το παρελθόν της Οκτωβριανής Επανάστασης όπως το έζησε ο ίδιος και οι Αναρχικοί σύντροφοί του.
Η Οκτωβριανή Επανάσταση δεν αποτελεί αντικείμενο αγιογραφικής έξαρσης, δεν φέρει μυθικό περίβλημα, είναι ένα γεγονός κοσμοϊστορικής σημασίας που τελικά εκφυλίστηκε και υπέστη πολιτική, κοινωνική και ηθική πανωλεθρία. Τα σπέρματα αυτής της εξέλιξης περιγράφει ο Μαξίμοφ, διαφοριζόμενος αποφασιστικά από εκείνους τους "ένστολους διανοούμενους" που ως ιστορικοί δεν ενδιαφερόντουσαν για την κατανόηση του παρελθόντος αλλά για την επιδέξια χειραγώγηση του παρόντος· που επικαλούνταν τις θυσίες και τους διωγμούς του παρελθόντος προκειμένου να αποσοβήσουν την απόπειρα κριτικής του παρόντος και θεωρούσαν ότι οι άνθρωποι μπορούν ελεύθερα να αλλάζουν παρελθόν κατά βούληση μια και πίστευαν πως η διαφορά ανάμεσα στην αλήθεια και το ψέμα δεν είναι αντικειμενική αλλά απλή υπόθεση δύναμης, πονηριάς και επιβολής.
Με το ανά χείρας έργο του ο Μαξίμοφ -που ο ίδιος το αφιερώνει στους αγωνιστές του ρωσικού λαού για Ελευθερία, Ανθρωπιά και Δικαιοσύνη- υπενθυμίζει την πανταχού παρούσα ανάγκη για ελευθερία και φροντίζει να μη χαθούν οι πράξεις των αδικοχαμένων συντρόφων του που αγωνίστηκαν μέχρι τέλους για να μην ξεπέσουν οι επαναστατικές ιδέες σε λέξεις χωρίς περιεχόμενο.
Ο Γκριγκόρι Πέτροβιτς Μαξίμοφ γεννήθηκε το 1893 στο Μιτούσινο της Ρωσίας και πέθανε στο Σικάγο της Αμερικής το 1950. Σπούδασε θεολογία και γεωπονία. Από πολύ νωρίς εξοικειώθηκε με τις επαναστατικές ιδέες και συμμετείχε στα κινήματα της εποχής του. Οι συγγραφείς που τον επηρέασαν αποφασιστικά ήταν ο Κροπότκιν, ο Στέπνιακ και, ιδίως, ο Μπακούνιν. Έλαβε με ενθουσιασμό μέρος στη Ρωσική Επανάσταση, οι ελπίδες του κατέρρευσαν όμως νωρίς, αμέσως μόλις πήραν στα χέρια τους τη διακυβέρνηση οι μπολσεβίκοι. Κατατάχθηκε στον Κόκκινο Στρατό, μόλις όμως διαπίστωσε ότι αυτός επιτελούσε ουσιαστικά έργο αστυνομίας και αφοπλισμού του λαού, εγκατέλειψε τις γραμμές του με αποτέλεσμα να καταδικαστεί σε θάνατο. Γλίτωσε μόνο χάρη στις δυναμικές διαμαρτυρίες της ένωσης των εργατών ατσαλιού. Συνελήφθη και πάλι το 1921, τον καιρό της εξέγερσης της Κρονστάνδης, και φυλακίστηκε για τις αναρχικές ιδέες του στη φυλακή Ταγκάνγκα της Μόσχας. Τέσσερις μήνες αργότερα, έλαβε μέρος σε μια απεργία πείνας, την οποία πρόσεξαν κάποιοι Γάλλοι και Ισπανοί που παρευρίσκονταν τότε στη Μόσχα στις εργασίες της Διεθνούς του Κόκκινου Εργατικού Συνδικάτου. Χάρη στην παρέμβασή τους, το σοβιετικό καθεστώς τον αποφυλάκισε μαζί με τους συντρόφους του, εξορίζοντάς τους όμως για πάντα από τη Ρωσία. Αφού έζησε για ένα χρόνο περίπου στο Βερολίνο και το Παρίσι, ο Μαξίμοφ μετανάστευσε οριστικά στην Αμερική. Εκεί εξέδωσε αρκετά ελευθεριακά περιοδικά (στη ρωσική γλώσσα) και έγραψε πολλά άρθρα και βιβλία, ιδίως για τους διωγμούς που υπέστησαν στη Ρωσία ο αναρχισμός και οι εκπρόσωποί του από τον κομμουνισμό. Σημαντικότερα βιβλία του: "Η λαιμητόμος επί το έργον", Σικάγο 1940 (για τα είκοσι χρόνια της τρομοκρατίας στην Ε.Σ.Σ.Δ.)· "Εποικοδομητικός αναρχισμός", Σικάγο 1952· "Μπολσεβικισμός: υποσχέσεις και πραγματικότητα", Γλασκόβη 1935 (μια διαφωτιστική ανάλυση για τις πράξεις του ρωσικού κομμουνιστικού κόμματος).
