Αγάπη και Ευτυχία
Δύο ονόματα. Δύο κόσμοι.
Την έλεγαν Αγάπη.
Κι ήταν ακριβώς αυτό.
Όχι στα λόγια, αλλά στα βλέμματα. Στις πράξεις. Στις σιωπές.
Δεν ύψωνε τη φωνή της για να ακουστεί· άφηνε την παρουσία της να μιλήσει.
Κι εκεί που άλλοι πάλευαν να επιβληθούν, εκείνη απλώς ήταν σταθερή, τρυφερή, φωτεινή.
Ήξερε να συγχωρεί. Όχι γιατί ξεχνούσε. Αλλά γιατί αρνιόταν να κουβαλάει το μίσος.
Έλεγε συχνά:
«Αν κρατήσω το κακό μέσα μου, πού θα μείνει χώρος για την αγάπη;»
Δίπλα της, στεκόταν η Ευτυχία, η αδερφή της.
Ή έτσι τουλάχιστον έλεγε το αίμα. Γιατί η καρδιά, κάθε φορά που πλησίαζε η Ευτυχία,
μαζευόταν.
Μιλούσε σκληρά, κοιτούσε με ανταγωνισμό, κατηγορούσε με ευκολία.
Εκεί που η Αγάπη έδινε, η Ευτυχία μετρούσε. Εκεί που η Αγάπη θυσιαζόταν, η Ευτυχία
απαιτούσε. Εκεί που η Αγάπη γλύκαινε τη σιωπή, η Ευτυχία δηλητηρίαζε τον διάλογο.
Κι όμως, όσο κι αν πονούσε, η Αγάπη δεν άλλαξε.
Γιατί η αληθινή καλοσύνη δεν είναι αντίδραση. Είναι επιλογή.
Η Ευτυχία δεν ήταν ευτυχία.
Κι η Αγάπη… ήταν ό,τι της έλειπε.
Δύο αδερφές, από το ίδιο σπίτι. Η μία διάλεξε να σκορπάει σκιά. Η άλλη… να είναι φως.
