Με βάση τις ιταλικές γραπτές και μνημειακές μαρτυρίες, παρακολουθούνται εδώ, σε πειστική αφηγηματική μορφή, οι διαδοχικές επεμβάσεις των Ιταλών κατακτητών στην ελληνική σχολική παιδεία των Δωδεκανήσων, καθόλη τη διάρκεια της ιταλοκρατίας (1912-1943). Παρατίθενται για πρώτη φορά σχετικά τεκμήρια, νομοθετικού και διπλωματικού περιεχομένου, στο πρωτότυπο ιταλικό και σε ελληνική απόδοση.
Το παρόν βιβλίο μπορεί να θεωρηθεί ως ένα αυθεντικό κεφάλαιο της ιστορίας της εκπαίδευσης στα νησιά του Νοτιανατολικού Αιγαίου τον 20ό αιώνα.
Ο Ζαχαρίας Ν. Τσιρπανλής (1938, Κως Δωδεκανήσου) πήρε πτυχίο από τη Φιλοσοφική Σχολή του Α.Π.Θ. με βαθμό άριστα. Στην ίδια σχολή αναγορεύθηκε και αριστούχος διδάκτορας το 1967. Υπηρέτησε ως επιστημονικός συνεργάτης (1963-1965) του καθηγητή Μ. Ι. Μανούσακα, έπειτα ως βοηθός με τριετή θητεία και ως επιμελητής στο Σπουδαστήριο Νεότερης Ιστορίας του Α.Π.Θ.
Το 1972 εκλέχτηκε έκτακτος και το 1975 τακτικός καθηγητής της ιστορίας μέσων και νεότερων χρόνων στη Φιλοσοφική του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων. Το 1999 μετακλήθηκε στο τμήμα Ιταλικής Γλώσσας και Φιλολογίας της Φιλοσοφικής του Α.Π.Θ.
Κατά διαστήματα, από το 1964, προβαίνει σε διεξοδικές έρευνες στα αρχεία και τις βιβλιοθήκες της Βενετίας, της Φλωρεντίας, του Μιλάνου, της Ρώμης, του Βατικανού, του Μπρίντιζι, της Μάλτας, του Παρισιού. Με υποτροφία της Επιτροπής του Βατικανού για τη μορφωτική συνεργασία, παρέμεινε το 1968-1969 στη Ρώμη ως ειδικός ιστορικός ερευνητής.
