Η ελληνική οικονομία μετά το 1950

Το καθεστώς οικονομικής πολιτικής της περιόδου 1953-1973 – μολονότι ανεπιφύλακτα προσηλωμένο στην αρχή της διασφάλισης των δικαιωμάτων της ιδιοκτησίας – δεν λειτουργούσε με βάση τους κανόνες μιας αμιγώς ελεύθερης οικονομίας. Εγκαθίδρυσε ένα έντονα παρεμβατικό σύστημα και μερικοί από τους μηχανισμούς πάνω στους οποίους βασιζόταν ήταν ασυμβίβαστοι με τη λειτουργία μιας γνήσια ανοικτής κοινωνίας. Το καθεστώς όμως διέθετε λογική και επιχειρησιακή συνοχή και μπορεί με ασφάλεια να ειπωθεί ότι απέδωσε πολλά από όσα αναμένονταν από αυτό. Εκτίμησε σωστά ότι το μείζον ζητούμενο για την ελληνική οικονομία της εποχής του ήταν ο εκσυγχρονισμός και η αναδιάρθρωση της παραγωγικής της μηχανής. Για τον σκοπό αυτόν, δημιούργησε το κλίμα ασφάλειας που απαιτείτο για την άνθηση της επενδυτικής δραστηριότητας και συνέβαλε – κατά τρόπο σύμφωνο με τις προθέσεις του – στην ταχεία ανάπτυξη της χώρας με κύρια ατμομηχανή τον ευρύτερο βιομηχανικό τομέα και τις επενδύσεις. Ειδικά δε το διάστημα 1961-1973, η επίμονη στρατηγική της εκβιομηχάνισης που ακολουθείτο επί χρόνια απέδωσε τους πλουσιότερους καρπούς της. Παράλληλα, το καθεστώς κατόρθωσε να συνδυάσει ταχεία ανάπτυξη με χαμηλό πληθωρισμό και με σχετικά χαμηλό έλλειμμα του ισοζυγίου τρεχουσών συναλλαγών.