Η γέννηση (γένεση) μιας Αυθεντίας δεν πρέπει να συγχέεται με τα εξωτερικά σημεία της "αναγνώρισής" της. Είναι αλήθεια ότι η Αυθεντία υπάρχει μόνον εφ' όσον "αναγνωρίζεται": ο Κύριος είναι Κύριος του Δούλου του μόνον εφ' όσον ο δεύτερος τον "αναγνωρίζει" ως τέτοιο (ή "αναγνωρίζει" τον εαυτό του ως Δούλο), κ.λπ. Άρα, μπορούμε να πούμε ότι η γένεση της Αυθεντίας είναι η γένεση της "αναγνώρισής" της απ' όσους θα υποταχτούν σ' αυτήν. Ωστόσο, για τον ίδιο ακριβώς λόγο μπορούμε να πούμε -επειδή είναι το ίδιο πράγμα- ότι η Αυθεντία καθιδρύεται απ' όσους υποτάσσονται σ' αυτήν: είτε δεν υπάρχει Αυθεντία καθόλου, είτε "αναγνωρίζεται" από το απλό γεγονός της ύπαρξής της. Η Αυθεντία και η "αναγνώριση" της Αυθεντίας είναι ένα και ταυτό.
Ρωσικής καταγωγής (το πραγματικό του όνομα ήταν Αλέξανδρος Κοσέβνικοβ), γεννήθηκε στη Μόσχα το 1902 και πέθανε στο Παρίσι το 1968. Συμπλήρωσε τις φιλοσοφικές του σπουδές κοντά στον K.Jaspers στη Χαϊδελβέργη με μια διατριβή γύρω από τον Σολόβιεφ (1931) και από το 1933 δίδαξε στο Παρίσι (College de France). Τα μαθήματά του για τον Hegel επηρέασαν σημαντικούς κατοπινούς στοχαστές προς την κατεύθυνση της υπαρξιστικής φιλοσοφίας (Introduction a la lecture de Hegel, 1947). Μεταπολεμικά αποτραβήχτηκε από τη φιλοσοφική σκηνή και εργάστηκε στον OECD.
