Αυτός ο ξανθός άντρας δεν είναι συγγενής κανενός εκτελεσμένου, δεν έχει πάει καν στην Παταγονία, ούτε θέλει να σκοτώσει επειδή του έταξαν τίποτα πενταροδεκάρες. Ονομάζεται Κουρτ Γκούσταφ Βίλκενς. Είναι ένας Γερμανός αναρχικός της τολστοϊκής τάσης, εχθρός της βίας. Πιστεύει ωστόσο πως, σε ακραίες περιπτώσεις, η μοναδική απάντηση οφείλει να είναι η βία. Και θα εκπληρώσει αυτό που πιστεύει ότι αποτελεί μια ατομική πράξη απόδοσης δικαιοσύνης.
Ο Βαρέλα είναι νεκρός. Δεκαεφτά σοβαρά τραύματα: δώδεκα από τη βόμβα συν πέντε σφαίρες στο πάνω μέρος του κορμιού (δύο από αυτές του διέλυσαν την αορτή). Όπως φαίνεται, το χέρι του Βίλκενς δεν έτρεμε καθόλου. Έκανε πράξη αυτό που οι αναρχικοί αποκαλούν "προλεταριακή δικαιοσύνη". Ένας νεκρός για τους εκατοντάδες εκτελεσμένους της Παταγονίας. Ο θάνατος τους βρήκε όλους. Ο διοικητής σωριάστηκε καταγής και ξεψύχησε, όπως ακριβώς τα θύματά του.
Ο δημοσιογράφος, ιστορικός και σεναριογράφος Οσβάλντο Χόρχε Μπάγερ γεννήθηκε το 1927 στην πόλη Σάντα Φε της Αργεντινής. Την περίοδο 1952-56 βρέθηκε στη Γερμανία και σπούδασε Ιστορία στο Πανεπιστήμιο του Αμβούργου. Μετά την επιστροφή του στην Αργεντινή, ανέλαβε τη διεύθυνση των εφημερίδων "Εσκέλ" και "Τσίσπα", στην επαρχία Τσουμπούτ. Οι συνεχείς αντιπαραθέσεις με τους γαιοκτήμονες είχαν αποτέλεσμα τη σύλληψή του και, τελικά, την εκδίωξή του από την Παταγονία. Μεταξύ 1959 και 1962 διετέλεσε γενικός γραμματέας του συνδικάτου εργαζομένων στον Τύπο. Ειρηνιστής αναρχικός, όπως αυτοχαρακτηρίζεται ο ίδιος, αγωνίστηκε για τα δικαιώματα και την ιστορική αποκατάσταση των ιθαγενών λαών της Αργεντινής, καθώς και για να βγουν στο φως τα εγκλήματα που διέπραξαν οι διώκτες τους. Το 1975 η κυβέρνηση της Ισαβέλ Περόν απαγόρευσε την κυκλοφορία του κλασικού, πλέον, έργου του "Οι εκδικητές της τραγικής Παταγονίας" και οι αρχές ασφαλείας τον εξανάγκασαν να φύγει εξόριστος στη Γερμανία. Επέστρεψε στην Αργεντινή το 1983, μετά την πτώση της στρατιωτικής δικτατορίας. Συνέχισε να εργάζεται ως δημοσιογράφος και σεναριογράφος. Ζει στο Μπουένος Άιρες και θεωρείται από τις σημαντικότερες προσωπικότητες του αριστερού και αναρχικού χώρου της Αργεντινής. Στο συγγραφικό του έργο συγκαταλέγονται τα "Σεβερίνο ντι Τζιοβάνι: ο ιδεαλιστής της βίας" (1970), "Οι εκδικητές της τραγικής Παταγονίας" (τετράτομο, 1972-75), "Οι αναρχικοί απαλλοτριωτές" (1975), "Εξορία" (μαζί με τον ποιητή Χουάν Χέλμαν, 1984), "Το ποδόσφαιρο στην Αργεντινή" (1990), καθώς και το μυθιστόρημα "Ράινερ και Μινού" (2001).
