Η καθορισμένη άρνηση είναι μια δομικά τραγική, μια μόνιμα τραγική κατάσταση. Πρόκειται στην ουσία για την εναγώνια αναζήτηση του ανέφικτου, μέσα στη σύγχρονη κατάρρευση των πάντων, του πολιτισμού, του συστήματος... κάθε αξίας. Η τραγικότητα του ανθρώπου είναι τέτοια πλέον μέσα στην αναζήτηση της ουσίας της ύπαρξης σήμερα, που μόνο με την καθορισμένη άρνηση θα αποκτήσει νόημα.
Το τραγικό παιχνίδι του ανθρώπου για την επιβίωση και την ύπαρξη είναι η μόνη υπαρκτή κατάσταση, μέσα σ’ έναν κόσμο περισσότερο από ποτέ αλλοτριωμένο, αλλοτριωτικό και παράλογο. Έτσι μέσα στο σύγχρονο μαύρο ψυχοπνευματικό και διανοητικό περιβάλλον, μόνο η μπεκετική αγάπη και η συμπάθεια για τους κλωσάρ μένει, εν μέσω προσκυνημένων, διαμεσολαβημένων, υποταγμένων... Πρόκειται όμως πλέον για πραγματικό παιχνίδι; Υπάρχουν πραγματικοί πλέον παίκτες;
Ο Βασίλης Φιοραβάντες γεννήθηκε στην Κεφαλονιά το 1952. Θήτευσε στην εξωκοινοβουλευτική αριστερά στα δύσκολα και γόνιμα χρόνια της δικτατορίας και στα πρώτα χρόνια της μεταπολίτευσης, στο πλαίσιο ενός μαχόμενου μαρξισμού, και μετά το 1976 κατέφυγε στο Παρίσι. Μετά από σπουδές στην τεχνολογία και την πληροφορική, ολοκλήρωσε το διδακτορικό του δίπλωμα στη φιλοσοφία της τέχνης, στο Πανεπιστήμιο Paris I (Σορβόννη), υπό τη διεύθυνση των Francois Chatelet και Olivier Revault d'Allonnes, σχετικά με το έργο του γλύπτη Γ. Σκλάβου. Εργάστηκε επί σειρά ετών στο Πολυτεχνείο Κρήτης και στη συνέχεια εξελέγη αναπληρωτής και έπειτα, τακτικός καθηγητής στο Παιδαγωγικό Τμήμα ΔΕ του Πανεπιστημίου Αιγαίου. Διδάσκει αντικείμενα σχετικά με τη θεωρία και τη φιλοσοφία του πολιτισμού, της τέχνης και την κοινωνική θεωρία, προσπαθώντας συγχρόνως να δημιουργήσει κριτικές και σφαιρικές θεωρήσεις. Έχει συνεργαστεί με πολλά περιοδικά ("Σήμα", "Εικαστικά", "Μαρξιστικό Δελτίο", κ.ά.) και έχει δημοσιεύσει άρθρα και δοκίμια στην "Ελευθεροτυπία", στην "Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία", το "Βήμα", κ.ά. Έχει συνεργαστεί με ερευνητικά ιδρύματα, παν/μια και σχολές της Ελλάδας και του εξωτερικού, έχει διευθύνει ερευνητικά προγράμματα και έχει οργανώσει επιστημονικά συμπόσια και συνέδρια. Είναι επιστημονικός σύμβουλος σε φορείς, έχει διευθύνει επιστημονικές εκδοτικές σειρές, έχει δημιουργήσει αφιερώματα σε περιοδικά για τη σχολή της Φρανκφούρτης κ.ά. και είναι μέλος επιστημονικών συλλόγων, επιτροπών, εταιρειών κ.ά. Βασική αρχή που προσδιορίζει το έργο του είναι η διαρκής αναζήτηση και επεξεργασία μορφών συλλογικής και ατομικής χειραφέτησης. Η διδασκαλία του, υπ' αυτή την οπτική, και δεδομένης της καθοριστικής επίδρασής του από τους δύο μεγάλους δασκάλους του, συνάδει με αυτή τη θεώρηση, και επιπλέον προσπαθεί να παράγει και ν' αναπαράγει το ιδεώδες της απελευθέρωσης δια μέσου της συνειδητής κατάκτησης της γνώσης και της βαθύτερης κατανόησης και επικοινωνίας με την τέχνη. Μερικά από τα σημαντικότερα έργα του είναι: "Κοινωνική θεωρία και αισθητική" (Αρμός), "Μοντερνισμός και κουλτούρα" (Παπαζήσης), "Κριτική θεωρία και άνθρωπος" (Παπαζήσης), "Αρνητική πολιτισμική πράξη" (Παπαζήσης), "Αισθητική και σύγχρονη τραγική συνείδηση" (Παπαζήσης), "Στέρης" (Αρμός), κ.ά.
