Μετά τις «Κακοφωνίες της Νύχτας» (2024), η δεύτερη ποιητική συλλογή του Αποστόλη Ζαμπάρα, «Η Επόμενη Μέρα», αποσκοπεί να εμβαθύνει περαιτέρω στο άρρητο, διατηρώντας την ταυτότητα του δημιουργού της. Κοιτάζει κατάματα την αστική θλίψη, την απώλεια, και την κοινωνική αλλοτρίωση, αναζητώντας την κρυφή δυνατότητα της υπέρβασης, σε προσωπικό και συλλογικό επίπεδο. Η ποίησή του, ισορροπεί ανάμεσα στον σουρεαλισμό, το φανταστικό και την κοινωνικοπολιτική αγωνία, μεταπηδώντας μεταξύ ετερόκλητων μορφών, οικείων εικόνων και υπαρξιακών συμβόλων. Περιπλανιέται ανάμεσα σε συντρίμμια και οράματα, πυκνά δάση και θορυβώδεις διασταυρώσεις, εξερευνώντας τη σιωπή του παρόντος, λίγο πριν η μεγάλη νύχτα δώσει τη θέση της σε ένα αβέβαιο ξημέρωμα. Το ταξίδι ολοκληρώνεται με το «36ο Δώμα», ένα αινιγματικό ψυχογράφημα που σφραγίζει τη συλλογή:
«το πείσμα διέρρηξε την καρδιά, η σιωπή εκκολάπτει παράξενους αιώνες».
