Ζωρζ Μπατάιγ: ένας μυστικιστής του σύγχρονου πνεύματος, που δεν αποβλέπει όμως σε καμία σωτηρία, ένας θεολόγος χωρίς Θεό, ένας φιλόσοφος που μισεί τον λόγο και την επιχειρηματολογία των λογικών συλλογισμών, ένας εραστής της έκστασης, που δεν διστάζει όμως να περάσει μέσα από την οδύνη για να ταλαντευθεί στα κράσπεδα της αβύσσου. Και είναι αυτό το μοναδικό στίγμα του γάλλου συγγραφέα που καταγράφεται με προνομιακό τρόπο στην Εσωτερική εμπειρία.
Γνήσιος κληρονόμος του Νίτσε, θα θεωρήσει τη μη-γνώση, την απώλεια του νοήματος, το άνοιγμα του εαυτού πέρα από το ψευδαισθητικό εγώ ως τα βασικά προαπαιτούμενα της πνευματικής εμπειρίας. Καθώς εξερευνά έναν κόσμο που συντίθεται από αγωνία και έκσταση, θα συνειδητοποιήσει ότι ο άνθρωπος είναι μόνος και ότι είναι θνητός. Μια εμπειρία που είναι ένα ταξίδι μέχρι εκεί όπου ο άνθρωπος συναντά το δικό του εφικτό όριο. Μια εμπειρία που ανοίγεται στο άγνωστο, και το ανοίγει, όχι για να φτάσει στη μηδενιστική έρημο αλλά για να χαθεί μέσα στον λαβύρινθο του "αγνώστου". Κανένα δόγμα, καμιά αυθεντία, καμιά εμπιστοσύνη στις λέξεις, εφόσον το ζητούμενο είναι να βρει κανείς την ηγεμονική σιωπή που λύνει τη συνέχεια της έναρθρης γλώσσας μέσα σ’ ένα είναι που είναι "ασύλληπτο", μέσα σ’ ένα είναι που είναι "πουθενά".
Ο Ζωρζ Μπατάιγ (Γαλλία, 1897-1962) γεννήθηκε στο Billom το 1897. Ο πατέρας του ήταν τυφλός. Μετά από μια νεανική έντονη μυστικιστική διάθεση, ασχολήθηκε με τον Νίτσε, την ψυχανάλυση, τη φιλοσοφία, τη θρησκεία, τη θεολογία, την ανθρωπολογία και συναναστράφηκε τους υπερρεαλιστές χωρίς ποτέ να προσχωρήσει καθαρά στις γραμμές τους. Παρακολούθησε τα μαθήματα του Alexandre Kojeve για τον Hegel, ο οποίος μαζί με τον Νίτσε και τον μαρκήσιο ντε Σάντ θα γίνει ένας από τους άξονες αναφοράς της σκέψης του.
Το 1924 διορίζεται στην Εθνική Βιβλιοθήκη της Γαλλίας. Το 1928 δημοσίευσε με ψευδώνυμο την "Ιστορία του ματιού" (Άγρα, 1980).
Ασχολήθηκε συστηματικά με την έκδοση ή τη συμμετοχή σε διάφορα περιοδικά: "Documents" (1929-30), "Critique Sociale" (1933), "Minotaure" (1932-33) και κυρίως με το "Acephale", που ίδρυσε με τον ζωγράφο Andre Masson (1936).
Το 1935, την περίοδο του Λαϊκού Μετώπου, ιδρύει την πολιτική ομάδα "Αντεπίθεση" ("Contre Attaque") με τους Andre Breton (προσωρινή συμφιλίωση), Paul Eluard, Pierre Klossowski, Benjamin Peret και τον Yves Tanguy.
Το 1936 ιδρύει το Κολέγιο Ιερής Κοινωνιολογίας με τον Roger Caillois και τον Michel Leiris. Γράφει τα βιβλία "Έννοια της δαπάνης" (1933), "Εσωτερική εμπειρία" (1934 - μετά τη μύησή του σε ανατολικές μεθόδους), "Το γαλάζιο του ουρανού" (1935), "Μαντάμ Έντουαρντά" (1937 - με το ψευδώνυμο Pierre Angelique - Άγρα, 1980), "Περί Νίτσε" (1943 - που μαζί με τον "Ένοχο" και την "Εσωτερική εμπειρία" θα αποτελέσουν το "Αθεολογικό άθροισμα), "Αρχαγγελικό" (1944), "Αλληλούια" (1947), "Θεωρία της θρησκείας" (1948), "Αβάς Γ." (L'Abbe C. 1950).
Το 1946 ιδρύει το περιοδικό "Critique" που η έκδοση του θα συνεχιστεί και μετά το θάνατό του το 1962. Το 1950 γράφει τον πρόλογο στο "Ζυστίν ή οι ατυχίες της αρετής" του Μαρκησίου ντε Σάντ. Το 1955 γράφει το "Η προϊστορική ζωγραφική: Λασκώ ή η γέννηση της τέχνης", το 1957 το "Η λογοτεχνία και το κακό" (Πλέθρον, 1979) και το 1961 "Τα δάκρυα του έρωτα" (Νεφέλη, 1981).
Το 1962 πεθαίνει στο Παρίσι. Το 1966 και το 1967 ο J.J. Pauvert εκδίδει δύο σπουδαία πεζογραφήματά του που δεν είχαν δημοσιευτεί όσο ζούσε: "Η μητέρα μου" (Άγρα, 2001) και "Ο νεκρός" (Άγρα, 1981). Το 1971 οι εκδόσεις Gallimard αρχίζουν την έκδοση των πολύτομων "Απάντων" του, με δημοσιεύσεις πολλών άγνωστων γραπτών του, με φροντίδα του Michel Foucault, του Maurice Blanchot, κ.ά.
