Ο διοργανωτής της πρόσφατης
λογοτεχνικής βραδιάς μού έδωσε
τριάντα ευρώ, μπήκα λοιπόν στο μετρό
και για να ξοδέψω τα χρήματα άρχισα
να πηγαίνω πέρα δώθε και ύστερα ένιωσα
το στομάχι μου να γουργουρίζει
και κατέβηκα κάπου στο ενδιάμεσο
και τέσσερις ή πέντε γωνίες αργότερα
είδα την εξής πινακίδα:
Φαγητό σαν της μαμάς
Μπήκα στο μαγαζί και είδα μια
γκριζομάλλα με καταγάλανη ποδιά
να στέκεται μόνη της πίσω απ’ τον πάγκο
και παρήγγειλα μπιζελόσουπα.
"Σερβίρεται με χοιρινό κρέας", είπε αυτή.
Εγώ δεν είπα τίποτα και κείνη με κοίταξε
απ’ την κορυφή ως τα νύχια.
"Είστε Μωαμεθανός, έτσι δεν είναι";
"Όχι", είπα εγώ.
"Θέλετε μεγάλη ή μικρή μερίδα";
"Σήμερα έκανα αίτηση για τη γερμανική υπηκοότητα", είπα.
Κι αυτή είπε:
"Η μπιζελόσουπα μάς έχει τελειώσει".
Με όπλα του το καυστικό χιούμορ και τον σαρκασμό, ο Γιάννης Ποπτραντόφ, ένας από τους σημαντικότερους ποιητές του βερολινέζικου αντεργκράουντ, καταγράφει και σχολιάζει τον εργασιακό ζόφο, την πίεση, το άγχος και τα αδιέξοδα που βιώνει το πολυεθνικό προλεταριάτο στις ευρωπαϊκές μητροπόλεις. Μας αφηγείται σπαρταριστές ιστορίες από την καθημερινότητά του σε μια κοινωνία όπου κυριαρχεί η εργασιακή ανασφάλεια, η μερική και προσωρινή απασχόληση, ο ρατσισμός, η υποτίμηση της εργασίας και της ζωής της εργατικής τάξης.
