Όταν πρωτοέπεσε το βιβλίο της Άννας στα χέρια μου, ήταν Νοέμβρης του 1993. Αμέσως ένιωσα να έλκομαι: δέος και μια παράξενη συγκίνηση με συνεπήρε. Ρίγησα με την εξιστόρηση της ζωής και των προσπαθειών της πρώτης ομάδας των μαθητών του Γκουρτζίεφ, με τη συνάντηση και το ειδύλλιο της Άννας με τον Ουσπένσκυ, την περιγραφή του καφενείου Φιλίπποφ όπους σύχναζαν, τις όμορφες λευκές νύχτες της Πετρούπολης, και τα σπίτια τους, που ήταν όλα κοντά μεταξύ τους. [...]
(Από την εισαγωγή του βιβλίου)
Η Άννα Μπουτκόφσκυ γεννήθηκε στην Ρωσία το 1885 από μια αριστοκρατική οικογένεια η οποία αριθμούσε αρκετούς διακρεκιμένους συγγραφείς. Νεότερη κόρη ενός διαπρεπή δικηγόρου του ανώτερου δικαστηρίου, μεγάλωσε στην Αγία Πετρούπολη και μέχρι τα χρόνια της επανάστασης σπούδασε στο Εθνικό Ωδείο με στόχο να γίνει κλασική πιανίστρια.
Σπούδασε επίσης και στο Τμήμα Ιστορίας του Πανεπιστημίου (για γυναίκες) της Αγίας Πετρούπολης. Στο σπίτι του πατέρα της γνωρίστηκε με πολλούς επιφανείς ανθρώπους από το χώρο του θεάτρου και του χορού.
Το 1916, και μετά την αποτυχία του πρώτου της γάμου, συνάντησε τον Π. Ντ. Ουσπένσκυ και συνδέθηκε μαζί του. Αυτός τη γνώρισε στο Γκουρτζίεφ και τον κύκλο του. Η κυρία Χιούιτ, όπως ονομαζόταν πια, διεύθυνε ένα γνωστό οίκο ραπτικής στο Παρίσι και αργότερα τη συναντάμε να διακινεί αντίκες στο Λονδίνο. Από τον πόλεμο και μετά, έζησε στο St. John's Wood.
