Ο Βέργκα ζωγραφίζει. Ζωγραφίζει τοπία με τα έντονα χρώματα των ιμπρεσιονιστών. Κίτρινα χωράφια στον ήλιο του μεσημεριού που θυμίζουν Βαν Γκονγκ. Ζωγραφίζει επίσης χαρακτήρες έντονους, δυνατούς, δραματικούς, που ούτε για μια στιγμή δε γίνονται κωμικοί ή γελοίοι μέσα στη θλιβερή τους υπόσταση.
Τα διηγήματα αυτά αποτελούν το πρώτο αριστούργημα της αφηγηματικής τέχνης του, ένα βιβλίο που περιέχει μερικά από τα πιο διάσημα διηγήματά του, από τον "Κοκκινοτρίχη" μέχρι τον "Γέλι τον βοσκό" και από την "Καβαλερία Ρουστικάνα" μέχρι την "Ονειροπόληση".
Ο Βέργκα καταπιάνεται με τους λιγότερο τυχερούς αυτής της γης, εγκαταλείποντας τους πιο γνώριμους στον ίδιο ήρωες, τους εκπροσώπους δηλαδή της αριστοκρατίας και της διανόησης. Πρόκειται για μια μεγάλη στιγμή στην ιστορία της ιταλικής λογοτεχνίας, αφού ο Βέργκα καθιερώνει έτσι το ρεύμα του βερισμού που συγγενεύει με το ρεαλισμό και το νατουραλισμό.
Οι ήρωες αυτών των διηγημάτων, στο μεγαλύτερό τους μέρος, υπήρξαν αληθινοί, και ο συγγραφέας τους είχε μελετήσει από κοντά, προσπαθώντας να κρατήσει απόσταση από την αφήγηση. Δε σχολιάζει ούτε κρίνει. Και η αντικειμενικότητα που επεδίωξε να επιτύχει είναι τελικά ένα από τα κύρια συστατικά της γραφής του που κάνει το έργο του τόσο επίκαιρο και αξεπέραστο. Οι χαρακτήρες που με λίγες αλλά καίριες πινελιές σκιαγραφεί, τα συναισθήματά τους, οι καταστάσεις που τους συνδέουν ή τους χωρίζουν άντεξαν στη φθορά του χρόνου αποδεικνύοντας ότι ο εμπνευστής τους ήταν μπροστά από την εποχή του.
