... πρώτα χρειάζομαι ένα όνομα, όχι όμως κανονικό, παρατσούκλι να 'ναι, γιατί τους περισσότερους ανθρώπους έτσι τους γνωρίσαμε. "Μπούτουνας", ας πούμε, "Γαμάς" ή "Μαλακάρας", "Κακούγιας" ή "Ντάβιολις", "Γιδοξούρης" ή "Πινεζούλιας"... Ένα παρατσούκλι, λοιπόν, που αμέσως να τραβάει την προσοχή του αναγνώστη, να κολλάει ο νους του σ' αυτό.
Έπειτα έρχεται ο τόπος. Αληθινός τόπος, μα με προεκτάσεις φτιαγμένες από τους δρόμους της φαντασίας. Μια κωμόπολη, ας πούμε πάλι, παραθαλάσσια οπωσδήποτε, γιατί η θάλασσα προσθέτει ένα μυστήριο φυσικό. Αλλά και ορίζοντες ανοίγει, κοντινούς και μακρινούς.
Τέλος, ο χρόνος. Μα παίζει αυτός κανένα ρόλο; Σε μένα ναι, γιατί μου τακτοποιεί την αφηγηματική αυτό και πολύ συχνά αφήνω τη χρονική διάσταση έξω από τις ιστορίες. Λέω: ας βάλει ο αναγνώστης τη φαντασία του να φτιάξει το χρονικό πλαίσιο ο ίδιος, άμεσα ή με συνειρμούς.
Είτε με την πρακτική είτε με την θεωρητική πλευρά του κινηματογράφου, ο Μάκης Μωραϊτης ασχολείται με τις εικόνες του από το 1976, αμέσως μετά τις σπουδές του στο N.Y. University: σκηνοθεσίες ταινιών μικρού και μεγάλου μήκους, παραγωγές και σκηνοθεσίες σειρών επιμορφωτικών και ψυχαγωγικών για την κρατική τηλεόραση, συγγραφή, μετάφραση και επιμέλεια βιβλίων πάνω σε ποικίλα θέματα της κινηματογραφικής πρακτικής και αισθητικής, έκδοση κινηματογραφικών περιοδικών, διδασκαλία σε κινηματογραφικές σχολές.
