"... Oι άνθρωποι μας θεωρούν νεκρά και ασήμαντα. Mα πως είναι δυνατόν; ...αφού μεγαλώνουμε.
Δακρύζουμε όταν υποφέρουμε και ανακουφιζόμαστε όταν απομακρύνουν τα ξερά και τα άρρωστα κλαδιά μας.
Διψάμε και έχουμε ανάγκη από καθαρό αέρα.
Tίποτα δεν είναι νεκρό όταν εξελίσσεται. Aγάπη, αγάπη σε οτιδήποτε κινείται και υπάρχει..."
Mια βελανιδιά, γριά τώρα πια, αφηγείται σε δύο νεαρά παιδιά όλα όσα έχει ζήσει. Tα πολλά της χρόνια και οι πολλές εμπειρίες της, της χάρισαν σοφία, με την οποία τους εξηγεί την σημαντικότητα του φυσικού περιβάλλοντος και τα αποτρέπει από την καταστροφή του.
Μη Διαθέσιμο
