Στο πρώτο αυτό μέρος της "Ιστορίας της Καινής Διαθήκης" επισημαίνονται εξ υπαρχής δύο βασικά στοιχεία, που συνιστούν και το δομικό υλικό του βιβλίου αυτού: α) η ιστορική έκθεση και β) η θεολογική επεξεργασία των γεγονότων της ιστορικής πορείας του Ιησού Χριστού. Ύστερα από δύο αιώνες επίμονης και επίπονης θεολογικής δουλειάς στο βιβλικό χώρο, η έρευνα θα πρέπει να έχει καταλήξει στο συμπέρασμα, πως είναι αδύνατο και αδιανόητο να πραγματοποιείται οποιαδήποτε έκθεση και καταγραφή της βιβλικής ιστορίας χωρίς την προβολή και της αντίστοιχης θεολογικής επεξεργασίας, που γίνεται με συνέπεια κατ' αρχήν μέσα στα κείμενα της Καινής Διαθήκης από τους ίδιους τους ιερούς συγγραφείς της.
Η Αγία Γραφή, με την ιερά ιστορία της και τα γεγονότα της θείας Οικονομίας, θεωρείται σήμερα πως αποτελεί το "λόγο" του Θεού, τον απευθυνόμενο προς τον άνθρωπο και την ανθρωπότητα γενικότερα. Ο "λόγος" αυτός του Θεού φανερώθηκε και αποκαλύφθηκε μέσα στον κόσμο μας, έγινε "λόγος" ορατός, αισθητός και αντιληπτός, έγινε "γεγονός" και "ιστορία" μέσα στη ζωή του ανθρώπου. Η θεία Αποκάλυψη είναι, ασφαλώς, ο λόγος του Θεού προς τον άνθρωπο. Αλλά στο γεγονός της σάρκωσης και ενανθρώπησης του Λόγου έχει και ο άνθρωπος το δικό του "λόγο", μέσα στην ιερά αυτή ιστορία. Η θεολογία υπό μια άποψη μπορεί να θεωρηθεί και να κατανοηθεί ως ο "λόγος" του ανθρώπου για τον Θεό και τη θεία αποκάλυψη. [...]
(από την εισαγωγή του βιβλίου)
Ο Γεώργιος Π. Πατρώνος είναι ομότιμος καθηγητής του Τμήματος Θεολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών. Δίδαξε Ερμηνευτική και "Ερμηνεία της Καινής Διαθήκης, ενώ ιδιαίτερα σημαντική θεωρείται ή συμβολή του στο ζήτημα της εσχατολογίας, καθώς εισήγαγε στην ορθόδοξη θεολογία τον όρο "λειτουργική έσχατολογία". Ο Γ. Πατρώνος γεννήθηκε το 1935 στο Λέχοβο της Φλώρινας και σπούδασε στη Θεολογική Σχολή Αθηνών. Συνέχισε με μεταπτυχιακά στην Οξφόρδη τής Αγγλίας στους τομείς των βιβλικών σπουδών και της Ιεραποστολής. Κατόπιν επισκέφθηκε τις χώρες της Ανατολικής Αφρικής και εργάσθηκε ιεραποστολικά μαζί με Έλληνες ιερείς, ως απεσταλμένος του ειδικού Γραφείου Εξωτερικής Ιεραποστολής της Εκκλησίας της Ελλάδος. Το 1975 υπέβαλε τη διδακτορική διατριβή του υπό τον τίτλο "Σχέσις παρόντος και μέλλοντος εις την περί βασιλείας του Θεού διδασχαλίαν της Ορθοδόξου θεολογίας" και αναγορεύτηκε Διδάκτωρ της Θεολογίας. Το 2002 ολοκλήρωσε την πανεπιστημιακή θητεία του στη Θεολογική Σχολή Αθηνών. Ως ακαδημαϊκός δάσκαλος διακρίθηκε τόσο στην εν λόγω Σχολή, όσο και στη Ριζάρειο και Ανωτέρα Εκκλησιαστική Σχολή Αθηνών. Προσέφερε ιεραποστολικό έργο στην Ουγκάντα, την Κένυα και την Τανζανία, ενώ το έργο ποιμαντικής διακονίας σε πολλά μέρη της Ελλάδας και της Κύπρου συνεχίζεται επί μία και πλέον πεντηκονταετία. Την τε-λευταία εικοσαετία συνεργάζεται με το Οικουμενικό Πατριαρχείο για την Ορθόδοξη "Ιεραποστολή στην Άπω Ανατολή και στην ευρύτερη Ασία. Τα αυτοτελή έργα του ανέρχονται σε περισσότερα από τριάντα κείμενα.
