Το δράμα αυτό πραγματεύεται τη θυσία της Ιφιγένειας στην Αυλίδα, θέμα που απασχόλησε και τους προκατόχους του ποιητή δραματουργούς, τον Αισχύλο και το Σοφοκλή. Γράφτηκε κατά τη διάρκεια της παραμονής του Ευριπίδη στην αυλή του Αρχέλαου στη Μακεδονία και είναι από τα τελευταία έργα του μαζί με τον "Αλκμαίωνα" και τις "Βάκχες". Ενώ οι "Βάκχες" μας παραδόθηκαν σχεδόν ολοκληρωμένες και ο "Αλκμαίωνας" διασώθηκε σε ελάχιστα αποσπάσματα, η "Ιφιγένεια" παρουσιάζει πολλά κενά, που συμπληρώθηκαν προφανώς εν μέρει από το γιο -ή ανεψιό- τον Ευριπίδη το νεότερο, προσαρμοσμένα στα νεωτεριστικά ρεύματα της εποχής του, όταν παρουσίασε το έργο το 405 π.Χ., μετά το θάνατο του ποιητή. [...] (απόσπασμα από το κείμενο της Στέλλας Μπαζάκου - Μαραγκουδάκη)
