Τι θα μπορούσε άραγε να πει ο δάσκαλος που φεύγει στην καινούρια δασκάλα που έρχεται; "Χτύπα τον τοίχο που δεν έχει πόρτα να σου ανοίξει ο τοίχος να περάσεις" κατά τον Λιαντίνη. Τι θα λέγαμε όλοι μας σε ώρες που οι ελπίδες έχουν λιγοστέψει στη δασκάλα και στους φίλους μας; "Βρέστε δικές σας πηγές ελπίδας, γυρέψτε μυστικές δυνάμεις να μη γονατίσουμε, να μη λυγίσουμε, να μη συμβιβαστούμε".
Ο αναχωρών δάσκαλος φαίνεται πως αξιώθηκε έναν από τους πολλούς Παράκλητους που ενδημεί στη φύση και καλεί τη δασκάλα σ' αυτόν τον ονειρότοπο να ψάξει για χρυσό. Απ' το ορυχείο αυτό περνά ταπεινό νησιωτικό ποταμάκι μιας Μούσας που θα μπορούσε να τη λένε Ποίηση. Αν καταφέρει κανείς να ξεδιψάσει, βρίσκει ίσως δυνάμεις για τον συνεχιζόμενο δρόμο του πεπρωμένου. Και η δασκάλα, αλλά και συ αναγνώστη, μακάρι να διαπιστώσετε κάποια στιγμή ότι αποκτήσατε πίστη και φτερά.
Ο Χρίστος Γεωργούσης γεννήθηκε, στην Πάρο και σπούδασε φυσική στο Πανεπιστήμιο της Αθήνας και ηλεκτρονικούς υπολογιστές στο ΕΛΚΕΠΑ. Ασχολήθηκε με τη λογοτεχνία κι έχει γράψει ποιητικές συλλογές και δοκίμια σχετικά με την ιστορία και τον πολιτισμό των Κυκλάδων, επιχειρώντας "παιχνίδια" με διαθεματικές προσεγγίσεις (γεωλογία-ιστορία-ποίηση, φυτολογία-ιστορία-ποίηση κ.ά). Σήμερα διδάσκει στο Γυμνάσιο Πάρου, το οποίο διευθύνει από το 1992.
