Αναγνώστη, έγραψα και αναφέρθηκα στα κλέη και τα πάθη της γενιάς μου. Της γενιάς του 1940. Της γενιάς που από νωρίς μπήκε στις μεγάλες περιπέτειες της χώρας. Της γενιάς που απότομα, μέσα σε μια μέρα, οι έφηβοι έγιναν άντρες και αγωνιστές, στρατευμένοι στο χρέος για την υπεράσπιση της πατρίδας. Έγραψα για την αντίσταση του έθνους, όταν ενωμένος ο Ελληνικός Λαός, οι πατριώτες, αγωνίζονταν για τη Λευτεριά, την επιβίωση και την Ανεξαρτησία. Όταν η Ελλάδα είχε ανέβει στα ουράνια.
Μίλησα, έγραψα μετά, για την πτώση στα Τάρταρα, για τον ξεπεσμό και τον αδελφοκτόνο διχασμό. Όταν στην Ελλάδα δεν εφαρμόστηκαν οι νόμοι, όπως σε άλλες χώρες της Ευρώπης, όπου οι συνεργάτες των φασιστών κατακτητών δικάστηκαν και καταδικάστηκαν παραδειγματικά, οι αγωνιστές της Αντίστασης αναγνωρίστηκαν και τιμήθηκαν όπως τους άξιζε. Αντίθετα στην Ελλάδα, μετά τον πόλεμο οι αγωνιστές της Εθνικής Αντίστασης δεν τιμήθηκαν. Η Εθνική Αντίσταση δεν δικαιώθηκε. Οι συνεργάτες των κατακτητών συνέχισαν να δρουν ατιμώρητοι και χειραγώγησαν τη ζωή της χώρας. Απόκτησαν εξουσία. Δίωξαν τους Αγωνιστές της Εθνικής Αντίστασης, τους πατριώτες αγωνιστές, τους εξόρισαν, τους καταδίκασαν σε μακρόχρονες φυλακίσεις, τους εξόντωσαν με τα έκτακτα Στρατοδικεία και τις εκτελέσεις. Προσπάθησαν να εξαφανίσουν κάθε τι που θύμιζε την Εθνική μας Αντίσταση.
