Η καταστροφή των ελληνικών βιβλιοθηκών

«Περί βιβλίων πλήθους και βιβλιοθηκών κατασκευής» Η λέξις "βιβλίον", καθώς και το υλικόν επί του οποίου τα βιβλία γράφονται, είναι καθαρώς ελληνική επινόησις, ελληνική εύρεσις, όπως ακριβώς και το Αλφάβητον ύπηρξεν "Ελλήνων εξεύρημα". Η Γλώσσα, αυτή η αψευδής "γενεαλογία των λαών" (W. Durant), το κραυγάζει και το διαλαλεί, για όσους βεβαίως γνωρίζουν να ακροώνται. Μετά την Εποχή των Σπηλαίων και τις πρωτόλειες βραχογραφίες, πρωτογράψαμε επάνω σε φλοιούς δένδρων. - "Γράμματα δ' εν φλοιώ γέγραπται" -Ετυμολογικόν Μέγα- - "Εν φλοιώ δρυός ενέγραψε γράμματα" -Πλουτάρχου, Πύρρος 3- Πρωτογράψαμε και σε ξύλινες πινακίδες (πολύ αργότερα σε πήλινες). Η λέξις κ-σύλον κατάγεται εκ του ύλη=δάσος, δένδρα, υλοτομία. Δια συνήθους δε τροπής της δασείας εις σίγμα, - σύλη, σελίς, με α' έννοια ξυλεία προς γραφήν. Οι σελίδες οι κατασκευασμένες από το ξύλο της ιεράς δρυός του Διός, της φηγού, ήσαν σελίδες φηγότευκτες. Αρχαιότατον υλικόν γραφής, και τα φύλλα των δένδρων: "πεταλισμός και εκφυλλοφορία", εξ ου η έκφρασις "φύλλο χαρτί" μέχρι σήμερα, παρέα με τις "σελίδες", που τόσα κι αυτές θυμούνται... Η Κυμαία Σίβυλλα έγραφε τους χρησμούς της επάνω σε φύλλα, τα οποία εν συνεχεία άφηνε να τα πάρη ο άνεμος. Αργότερα εχρησιμοποιούντο κυρίως φύλλα φοινικόδενδρων, επειδή είχαν μεγάλη επιφάνεια. "Οι Κρήτες λέγουν ότι αυτά τα γράμματα ωνομάσθησαν φοινικήια, από του γράφειν εν πετάλοις φοινίκων", μας πληροφορεί ο λεξικογράφος Σουΐδας.