Η λεμονιά της Ρουθ δημιουργήθηκε μέσα από μια (αυτοεθνογραφική) εξερεύνηση του μυθολογικού μοτίβου της κατάβασης στον Κάτω Κόσμο, και μέσα από τη διάβαση ενός μεθοριακού τοπίου όπου κάθε σημείο εισόδου είναι ένα άλμα προς την αναδιάρθρωση του εαυτού. Πρόκειται για μια διαδικασία χαρτογράφησης με οδηγό την ανάδυση της αινιγματικής μορφής της Ρουθ — «μικροσκοπική, αρχαία, έγκλειστη μέσα στον χρόνο. / Λαχταρούσε έναν θάνατο».
Όπως ένα ρίζωμα είμαστε περιπλεγμένοι με διαφορετικές οντότητες. Είμαστε συντεταγμένοι μέσα σε συναρμογές. Ανάμεσα σε γενεές, φύλα, είδη. Περιπλεγμένοι χάρτες. Ανάμεσα στο ανθρώπινο και το-πέρα-από-το-ανθρώπινο. Ένα δίκτυο διαμόρφωσης. Ένας χώρος που διατηρεί τη μνήμη της διαδικασίας της ίδιας του της δημιουργίας ορατή: το σημείο συνάντησης μιας κίνησης και ενός χώρου πιθανοτήτων. Τοποθετώντας μπροστά έναν χρόνο που πηγαίνει προς τα πίσω, προς την πορώδη, διαπερατή και δυναμική παροντικότητα της ανοιχτής πληγής, «το σημείο απ’ όπου μπαίνει μέσα σου το φως».
