Μια εικοσιπενταετία μετά τη θεσμική τομή που επέφερε ο νόμος-πλαίσιο στη λειτουργία των πανεπιστημίων, αδήριτη εμφανίζεται η αναγκαιότητα μιας νέας μεταρρύθμισης, που αφ' ενός θα αξιοποιήσει την αποτίμηση της εφαρμογής του νόμου-πλαισίου και αφ' ετέρου θα επιχειρήσει να προσαρμόσει το νομοθετικό πλαίσιο με γνώμονα τα νέα δεδομένα στον ελληνικό αλλά και τον ευρωπαϊκό χώρο.
Ο εκσυγχρονισμός της ανώτατης εκπαίδευσης προϋποθέτει την ανάπτυξη της ακαδημαϊκής υπευθυνότητας και την επένδυση της με ένα νέο "κοινωνικό συμβόλαιο" πανεπιστημίου-πολιτείας, την αποκατάσταση μιας σειράς παραμελημένων πνευματικών και ακαδημαϊκών αξιών, την αναδιάρθρωση του μοντέλου διοίκησης και της θεσμικής αρχιτεκτονικής των πανεπιστημίων, την καλλιέργεια μιας νέας πανεπιστημιακής κουλτούρας. Ο επαναπροσδιορισμός της φυσιογνωμίας, των στόχων και των λειτουργιών του ελληνικού πανεπιστημίου αποτελεί εν τέλει το πραγματικό διακύβευμα ενός μεταρρυθμιστικού εγχειρήματος.
