"Ο πόλεμος που έκανε την ψυχή να χλιμιντρίζει -ετούτη την ανήσυχη, συνάμα ράθυμη ψυχή· την ευαίσθητη στον πόνο και τρυφερή, μαζί και πεισματάρα κι ακατάβλητη-, ο πόλεμος που ανοιγότανε μπροστά της, έπρεπε να κερδηθεί. Δε γνώριζε ακόμα όλες τις τακτικές κινήσεις της. Θα τις σκεφτόταν εν καιρώ. Όμως, αυτό που σίγουρα γνώριζε -το ένιωθε στον τρόπο που τα αμυγδαλωτά της μάτια αντίκριζαν τα πράγματα-, αυτό που ήξερε -το ένιωθε να τσιτώνει προς τα πάνω τα μεγάλα στήθια-, το σίγουρο ήταν πως την περίμενε ακόμα μία νίκη.
Ο θεατής δεν πρέπει να ρωτάει πώς το ήξερε, αφού η Νανά σε κανέναν δε δίνει λογαριασμό για το τι ξέρει, τι δεν ξέρει, τι σκέφτεται να κάνει και πώς".
"Η Νανά των ανοιχτών λογαριασμών" αποτελεί το δεύτερο μέρος μιας μυθιστορηματικής τριλογίας, του "Θεάτρου των ανιόντων".
Στο μυθιστόρημα "O κλήρος πέφτει στην Αρήτη" (Εκδ. Πατάκη, 1999), το πρώτο μέρος της τριλογίας, ο αναγνώστης έχει κιόλας γνωρίσει τη μία αδελφή. Στη "Νανά των ανοιχτών λογαριασμών", τόσο εκείνοι που γνωρίζουν το πρώτο έργο όσο και αυτοί που θα διαβάσουν το δεύτερο ως αυτόνομο μυθιστόρημα θα έρθουν σ΄ επαφή με τον αντίποδα της Αρήτης, τη Νανά Δροσοπούλου-Τρανού.
Θα την παρακολουθήσουν από τα παιδικά της χρόνια, από το 1922 που φτάνει στην Ελλάδα από τη Σμύρνη, μέχρι τα γεράματά της, το 1987, να πονά, να δυναστεύει, να νικά και να ηττάται. Με θολωμένη την καταγωγή της, αισθάνεται πρόσφυγας ακόμα και μέσα στην καλή της μοίρα. Ορφανεμένη θυγατέρα, αδυνατεί να γίνει ευτυχισμένη μάνα. Πληγωμένη, ένοχη αδελφή, σπέρνει τη διχόνοια ανάμεσα στις δυο της κόρες παρ' όλο που ο συνειδητός της στόχος είναι να τις βλέπει αγαπημένες.
Στη "Νανά των ανοιχτών λογαριασμών" τέσσερις γενιές γυναικών του 20ού αιώνα παλεύουν με τα ανοιχτά ζητήματα του δεσμού "μάνα-κόρη" και "αδελφή με αδελφή". Οι άντρες τις στηρίζουν ή τις υπονομεύουν. Τις ερωτεύονται ή τις εκμεταλλεύονται ή και τα δυο μαζί. Η κοινωνική εξέλιξη στην Ελλάδα γεννά γυναίκες ή σαν την Αρήτη ή σαν τη Νανά, μας λέει η συγγραφέας. Και δίνει τη σκυτάλη του 21ου αιώνα στις εγγονές της κυρίας Τρανού, τη Ναυσικά και την Τερέζα.
Η Πόλυ Μηλιώρη γεννήθηκε στην Αθήνα το 1945. Σπούδασε στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών (Τμήμα Ιστορίας - Αρχαιολογίας) ενώ ταυτόχρονα εργαζόταν ως δημοσιογράφος. Επί είκοσι χρόνια διευθύντρια του περιοδικού "Πάνθεον", αφουγκράστηκε τον κοινωνικό παλμό και ανταποκρίθηκε σ' αυτόν με αδιάλειπτη δημοσίευση χρονογραφημάτων (βραβείο "Παύλος Παλαιολόγος"), κριτική βιβλίου και άρθρα για τη θέση της γυναίκας στη σύγχρονη Ελλάδα. Από το 1987 που πέρασε από τη δράση της δημοσιογραφίας στην απόδραση της λογοτεχνίας έχουν εκδοθεί δώδεκα βιβλία της, από τα οποία τα δέκα είναι μυθιστορήματα.
Μη Διαθέσιμο
