Οι άνθρωποι χαράζουν μια ευθεία γραμμή
και ονειρεύονται μια Ιθάκη.
Βαδίζουν σ' ένα μονοπάτι που ονομάζουν ασφαλές
και δεν νοιάζονται αν ο χρόνος το σκεπάζει με φύλλα.
Φοβούνται.
Μετά, φτιάχνουν ένα άλλοθι να δικαιολογήσει τον φόβο τους.
Προσπερνούν τα όνειρά τους κάθε μέρα.
Ανακατεύουν τα ζάρια στην τσόχα της ζωής τους.
Στρέφουν το βλέμμα στον ήλιο, μα σκεπάζουν
τα μάτια με τη χούφτα τους.
Οραματίζονται, μα περιμένουν εκείνον
που θα τους τραβήξει από το σκοτάδι τους.
Τρέμουν το φως της μέρας και αφήνουν τη νύχτα
να πάρει τη θέση της στα μάτια τους.
Στα μάτια των δειλών.
