Οι άνθρωποι χαράζουν μια ευθεία γραμμή
και ονειρεύονται μια Ιθάκη.
Βαδίζουν σ' ένα μονοπάτι που ονομάζουν ασφαλές
και δεν νοιάζονται αν ο χρόνος το σκεπάζει με φύλλα.
Φοβούνται.
Μετά, φτιάχνουν ένα άλλοθι να δικαιολογήσει τον φόβο τους.
Προσπερνούν τα όνειρά τους κάθε μέρα.
Ανακατεύουν τα ζάρια στην τσόχα της ζωής τους.
Στρέφουν το βλέμμα στον ήλιο, μα σκεπάζουν
τα μάτια με τη χούφτα τους.
Οραματίζονται, μα περιμένουν εκείνον
που θα τους τραβήξει από το σκοτάδι τους.
Τρέμουν το φως της μέρας και αφήνουν τη νύχτα
να πάρει τη θέση της στα μάτια τους.
Στα μάτια των δειλών.
Η Μαρία Βουζουνεράκη γεννήθηκε το 1971 στην Ιεράπετρα της Κρήτης. Έκανε τα πρώτα της βήματα σ' ένα μικρό όμορφο ορεινό χωριό με άγρια φύση και αυθεντικούς ανθρώπους.
Η πρώτη της επαφή με τον γραπτό λόγο ήρθε στα 9 της χρόνια. Μεγάλωσε και αρνείται να κατέβει από το συννεφάκι της, εκείνο που της επιτρέπει να ονειρεύεται και να πιστεύει πως οι άνθρωποι δεν έπαψαν ν' αγαπούν. Θυμάται τον εαυτό της μ' ένα χαρτί κι ένα μολύβι να προσπαθεί ν' αποτυπώσει αυτά που οι άνθρωποι δεν τολμούν να ξεστομίσουν.
Τα τελευταία χρόνια, ο λόγος της εκφράζεται μέσα από τα κοινωνικά δίκτυα και γνωστές ιστοσελίδες.
"Η νύχτα στα μάτια των δειλών" είναι η πρώτη της συγγραφική απόπειρα. Η αρχή ενός μεγάλου ονείρου, που παίρνει σάρκα και οστά.
