Οι ίδιοι οι υπερρεαλιστές, ξένοι και Έλληνες, ακόμα και με τη μανία τους για την ψυχανάλυση, μας βοήθησαν να κατανοήσουμε την ουσία της αυτόματης γραφής τους, καθώς και τη σχέση της με την "έμπνευση" των προηγούμενων και των επόμενων ποιητών. Άλλωστε ο χρόνος ζωής του άκρατου υπερρεαλισμού υπήρξε σύντομος, τόσος όσος χρειάστηκε για την ανάγνωσή του από εκείνους που επρόκειτο να μας οδηγήσουν στην καινούργια, καθαρή και ωραία νεοελληνική ποίηση, η οποία συμπλήρωσε κιόλας ζωή εβδομήντα χρόνων.
Το 1935, χρονιά που τυπώνεται η "Υψικάμινος" του Εμπειρίκου, κυκλοφορεί το "Μυθιστόρημα" του Σεφέρη και δημοσιεύονται τα πρώτα ποιήματα του Ελύτη, ενώ ένα χρόνο μετά θα τυπωθεί ο "Επιτάφιος" του Ρίτσου. Πρόκειται για τρεις από τους ποιητές που οδήγησαν στην ανάνηψη της λογοτεχνίας μας και έδειξαν μια ακόμα φορά ότι γνήσια και μεγάλη Τέχνη δεν γίνεται από ψυχικά άρρωστους. Δεν γίνεται από άτομα έντρομα απέναντι στα υπαρξιακά τους προβλήματα, ούτε από περιστασιακούς ποιητές αδικημένους από τον έρωτα...
