Η "Παναγία των Παρισίων" αποτελεί ένα από τα κορυφαία έργα ρομαντικής λογοτεχνίας. Το μυθιστόρημα εκτυλίσσεται στην Νοτρ Νταμ (καθεδρικός ναός του Παρισιού).. Ο Ουγκό γράφοντας ένα από τα πιο γνωστά μυθιστορήματα όλων των εποχών μας περιγράφει το Μεσαιωνικό Παρίσι και σχολιάζει τα κακώς κείμενα της εποχής του.
Στο κλασικό αυτό μυθιστόρημα, κεντρικά πρόσωπα είναι η όμορφη τσιγγάνα Εσμεράλδα, που αγαπάει χωρίς ανταπόκριση τον λοχαγό Φοίβο ντε Σατοπέρ, και ο καμπούρης κωδωνοκρούστης Κουασιμόδος, που αγαπάει κρυφά την Εσμεράλδα. Ανάμεσά τους παρεμβαίνει ο αρχιδιάκονος Κλοντ Φρολό, που θέλει να κάνει δική του την όμορφη τσιγγάνα, και μαχαιρώνει τον λοχαγό, ο οποίος όμως επιζεί. Ακολούθως ο Φρολό κατηγορεί την Εσμεράλδα για τον φόνο, επειδή εκείνη τον απορρίπτει. Το δικαστήριο την καταδικάζει σε θάνατο πιστεύοντας ότι ο λοχαγός είναι νεκρός. Ωστόσο ο Κουασιμόδος την αρπάζει και την κρύβει μέσα στην πολυδαίδαλη εκκλησία, αλλά τελικά ο αρχιδιάκονος καταφέρνει να την πάρει από τα χέρια του και να την παραδώσει στον δήμιο. Ο Κουασιμόδος γκρεμίζει τον Φρολό από ένα κωδωνοστάσιο της Παναγίας των Παρισίων και μετά εξαφανίζεται.
Ο Βίκτωρ Ουγκώ (γαλλικά: Victor Marie Vicomte Hugo) (26 Φεβρουαρίου 1802 - 22 Μαΐου 1885) ήταν Γάλλος μυθιστοριογράφος, ποιητής και δραματουργός, ο πλέον σημαντικός και προβεβλημένος εκπρόσωπος του κινήματος του γαλλικού ρομαντισμού.
Από τα πρώτα χρόνια της εφηβείας του αντιλήφθηκε το λογοτεχνικό του ταλέντο και ξεκίνησε τις μεταφράσεις έργων από τα λατινικά καθώς και δικές του πρωτότυπες ποιητικές εργασίες. Η αξία του αναγνωρίστηκε σύντομα μέσα στο γαλλικό ακαδημαϊκό κύκλο αλλά και στο ευρύτερο αναγνωστικό κοινό. Ταυτόχρονα ασχολήθηκε με την πολιτική μεταλλασσόμενος βαθμιαία από φιλομοναρχικό συντηρητικό σε ριζοσπάστη δημοκρατικό. Την τελευταία περίοδο της ζωής του γνώρισε τη λατρεία του γαλλικού έθνους, ταυτιζόμενος με την ίδια τη Γαλλία, όπως ο ίδιος έλεγε στο ποίημά του "Lettre a une femme" (Γράμμα σε μία γυναίκα): "Je ne sais plus mon nom, je m'appelle Patrie!" (Δε γνωρίζω πλέον το όνομά μου, ονομάζομαι Πατρίς). Προ πάντων, όμως, ως ο μεγαλύτερος Γάλλος συγγραφέας του άμεσου μετεπαναστατικού περιβάλλοντος, ήταν ο ποιητής του νέου κόσμου, ο προφητικός, παραισθησιακός φιλόσοφος και μυθοπλάστης μιας ριζικά νέας εποχής.
