Μια φορά κι έναν καιρό…
… και ζήσανε αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα…
… ή μήπως όχι;
Κάθε παραμύθι ξεκινάει και τελειώνει κάπως έτσι.
Πολλές φορές αναρωτήθηκα γιατί κανένα δε συνεχίζει. Γιατί όλα σταματούν εκεί; Τι πάει να πει: «Ζήσανε αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα»; Καλύτερα από τι; Από ποιους; Μήπως ο ποιητής του Λόγου κάτι θέλει να κρύψει; Μήπως αυτά τα παραμύθια ήταν τελικά μόνο για κοριτσάκια που έπρεπε να πιστεύουν ότι η ευτυχία τους εξαρτάται από τον Πρίγκιπα ή από τον Ιππότη που θα έρθει να τα σώσει καβάλα πάνω στο μαύρο του άτι; Μήπως ενδόμυχα ήθελε να περάσει το μήνυμα ότι ο μόνος τρόπος για να είναι ολοκληρωμένη και κατ’ επέκταση ευτυχισμένη μια γυναίκα, είναι να παντρευτεί, να γεννήσει παιδιά κι ότι εκεί αρχίζει και τελειώνει ο ρόλος της στην κοινωνία;
Αυτό αδελφέ μου, θέλει πολλή δουλειά, πολύ ψάξιμο και εις βάθος ανάλυση. Ίσως κάποιος πεπειραμένος ψυχολόγος θα μπορούσε να μας βοηθήσει, αλλά κι αυτό πάλι παίζεται. Δεν πρέπει βέβαια να ξεχνάμε ότι αυτές οι ιστορίες-παραμύθια, δημιουργήθηκαν σε μια εποχή που η γυναίκα θεωρούνταν όχι μόνο το αδύναμο φύλο αλλά και το κατά κανόνα ανόητο.
Ας προσπαθήσουμε λοιπόν να πάμε κόντρα στα παραμύθια και σε ό,τι έχουμε μάθει τόσα χρόνια απ’ αυτά. Αυτήν τη φορά θα ακολουθήσουμε την πριγκίπισσα μέσα στο κάστρο του ιππότη - πρίγκιπά της. Θα τολμήσουμε να τη δούμε όπως δεν την έχουμε δει ποτέ ξανά: αχτένιστη, απεριποίητη, με μάτια πρησμένα απ’ το ξενύχτι και το κλάμα. Θα τη ζήσουμε στη μοναξιά της. Σε αυτήν την άθλια μοναξιά που λίγο ή πολύ όλες οι γυναίκες έχουν ζήσει - όσες έχουν παντρευτεί τουλάχιστον. Θα διαλύσουμε το μύθο του «ζήσανε αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα», θα τον ξορκίσουμε μια και καλή. Να πάψει πια να έρχεται στα κοριτσίστικα όνειρα απαιτητικός και κτητικός, να τα τρομάζει, κι αυτά να ξυπνούν αλαφιασμένα κοιτώντας με τρόμο το ρολόι της ζωής!
