Στους δρόμους γύρω από την πλατεία Αγίας Αικατερίνης στις Βρυξέλλες ένα γουρούνι τρέχει σαν τρελό σπέρνοντας τον πανικό. Οι ήρωες του μυθιστορήματος δεν πιστεύουν στα μάτια τους· το ζώο εξαφανίζεται απ’ το οπτικό τους πεδίο τόσο ξαφνικά όσο εμφανίζεται και τα σενάρια για την προέλευσή του δίνουν και παίρνουν.
To κυκλοφοριακό χάος που προκαλεί ο τετράποδος φυγάς αντικατοπτρίζει το πανδαιμόνιο που κυριαρχεί στο εσωτερικό των δαιδαλωδών μηχανισμών της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Σ’ αυτή τη σύγχρονη Βαβέλ, συναντάμε τη φιλόδοξη Φένια Ξενοπούλου, πρώην ανώτερη υπάλληλο στην Επιτροπή Εμπορίου, η οποία μετατίθεται, κόντρα στις επιδιώξεις της, στη Γενική Διεύθυνση Πολιτισμού. Αναζητώντας τρόπο διαφυγής από τον «άχρηστο» τομέα του πολιτισμού, η Φένια αποφασίζει, παρά τις έντονες αντιδράσεις, να προωθήσει την παράτολμη ιδέα του βοηθού της Μάρτιν Ζούσμαν: ν’ ανακηρυχθεί επισήμως το Άουσβιτς ως η «γενέτειρα» της Ένωσης στο πλαίσιο των εορτασμών του πεντηκοστού της ιωβηλαίου και να συγκεντρωθούν εκεί οι εναπομείναντες επιζώντες του Ολοκαυτώματος.
Στο μεταξύ, ο αστυνόμος Α’ Εμίλ Μπρυνφό προσπαθεί να ξεμπλέξει το κουβάρι της «υπόθεσης Άτλας», μιας δολοφονίας που έλαβε χώρα την ώρα που το γουρούνι έκανε την εμφάνισή του και την οποία συγκαλύπτουν υψηλά ιστάμενα πρόσωπα.
Με καυστικό τόνο, ο Μενάσσε συνθέτει μια πολυπρόσωπη, σκοτεινή σάτιρα της γκροτέσκας γραφειοκρατίας των Βρυξελλών, συνδέοντας ευρηματικά τις αγωνίες της καθημερινής ζωής με την παρατεταμένη κρίση ταυτότητας της ευρωπαϊκής ηπείρου.
Ο Ρόμπερτ Μενάσε γεννήθηκε στη Βιέννη το 1954. Σπούδασε φιλολογία, φιλοσοφία και πολιτικές επιστήμες στη Βιέννη, το Ζάλτσμπουργκ και τη Μεσίνα. Το 1980 ανακηρύχθηκε διδάκτωρ της φιλολογίας. Από το 1981 ώς το 1988, δίδαξε στο Ινστιτούτο Λογοτεχνικής Θεωρίας του Πανεπιστημίου του Σάο Πάολο στη Βραζιλία. Εργάζεται ως μεταφραστής από τα πορτογαλικά στα γερμανικά. Έχει εκδώσει μυθιστορήματα, δοκίμια και παιδικά βιβλία, ενώ αρθρογραφεί τακτικά στον αυστριακό και τον γερμανικό Τύπο για πολιτικά και πολιτιστικά θέματα.
Έχει τιμηθεί, μεταξύ άλλων, με το Εθνικό Βραβείο της Αυστρίας, το βραβείο Hοlderlin και το βραβείο Heimito von Doderer.
Λιγότερο επικριτικός απέναντι στην αυστριακή κοινωνία από τον Μπέρνχαρτ, λιγότερο βίαιος από τη Γέλινεκ, λιγότερο ζοφερός από τον Χάντκε, είναι γνησιότερος μυθιστοριογράφος και πιο χιουμορίστας από αυτούς τους συμπατριώτες του συγγραφείς. Αλλά, όπως και εκείνοι, διακρίνεται για την κριτική του ματιά, μέσω της λογοτεχνίας και της αρθρογραφίας του, απέναντι στην Αυστρία και τους Αυστριακούς, περιγράφοντας το παρελθόν τους, που συνεχώς απειλεί να επιστρέψει, την υποκρισία τους, τους εγωισμούς τους.
