[...] Το αντικείμενο αυτής της έρευνας εντάσσεται στα πλαίσια της κτιριολογικής - πολεοδομικής, κατά κύριο λόγο, αλλά και της ιστορικής διερεύνησης της Αθήνας της όψιμης Τουρκοκρατίας.
Η παρουσία της Καθολικής Εκκλησίας στην Αθήνα για περίπου δύο αιώνες αντιπροσωπευόταν από την ιεραποστολή του Τάγματος των Καπουκίνων Φραγκισκανών. Η μονή που ίδρυσαν στη πόλη, τόσο ως κτήριο όσο και ως κοινωνικό "σημείο" συνυφάνθηκε σχετικά σύντομα με τους αντίστοιχους ιστούς της Αθήνας, συνδέοντάς την ταυτόχρονα με ένα ακόμη τρόπο με τη Δυτική Ευρώπη. Οι μοναχοί όπου επάνδρωσαν τη μονή προερχόμενοι από τη Δύση επιτέλεσαν ένα οπωσδήποτε ανιδιοτελές έργο, νοούμενο βέβαια μέσα στο σύστημα των δικών τους αξιών. Οι δραστηριότητες τους ήταν ποικίλες με κύριο στόχο την αρωγή και ανακούφιση του γηγενούς πληθυσμού και τη φιλοξενία των διερχόμενων αλλοδαπών περιηγητών. [...]
(απόσπασμα από τη γενική εισαγωγή)
Ο Κωνσταντίνος Παγώνης σπούδασε Ιστορία της Τέχνης και Αρχιτεκτονική στο Πανεπιστήμιο του Βερολίνου και στο Πολυτεχνείο του Braunschweig αντίστοιχα (1960-1969). Μετά το πέρας των σπουδών του εργάστηκε για ένα διάστημα ως αρχιτέκτονας στο Μunster (1972-1975).
Το 1975 διορίστηκε στο τότε ΚΑ.Τ.Ε. (αργότερα Τ.Ε.Ι. Αθηνών) ως μόνιμος εκπαιδευτικός. Εκεί δίδαξε αρχικά στη Σχολή Τεχνολόγων Μηχανικών, αρχιτεκτονικές κατασκευές και αρχιτεκτονικό σχέδιο.
Το 1980 μεταπήδησε στη Σχολή Γραφικών Τεχνών και Καλλιτεχνικών Σπουδών του ίδιου T.E.I. διδάσκοντας Μουσειολογία, Αποτυπώσεις Μνημείων, Τέχνη και Αισθητική εντύπων (γραφιστική) αλλά και Σημειολογία.
Το 1993 απέκτησε τον τίτλο του διδάκτορα από τη Σχολή Αρχιτεκτονικής του ΕΜΠ με τη διατριβή "Η Μονή των Καπουκίνων στην Αθήνα". Κατά τη διάρκεια
της διδακτικής του θητείας εξέδωσε: "Θέματα μελέτης Σχεδίου" (1979), "150 χρόνια Αθήνα" (1983), "Τοποιοχνογραφήματα" (1984) και "Δύο ανέκδοτες σειρές χαρακτικών της Αθήνας" (1996). Παρακολούθησε πλήθος πτυχιακών εργασιών και δημοσίευσε άρθρα περί αρχιτεκτονικής και τέχνης σε σχετικά έντυπα. Από το 2006 είναι συνταξιούχος με το βαθμό του τακτικού καθηγητή.
