Ο Καππαδόκης Σεραφείμ Ν. Ρίζος, ο Σινασίτης συγγραφέας, μαζί με πολλούς άλλους αντιλαμβάνεται την ιστορία της πατρίδας του όχι μόνον ως αποτέλεσμα αρχειακής έρευνας αλλά και ως βίωμα: ο αφηγητής του παρελθόντος μεταφέρει πραγματολογικά στοιχεία από έντυπα τεκμήρια, αλλά και από άγραφες, ιδίως πηγές. Η αξία αυτού του τύπου της εξιστόρισης έγκειται στην μοναδικότητα των πληροφοριών που αποθησαυρίζει. Πρόκειται για μαρτυρίες γηγενών, τώρα πια, με το πέρασμα του χρόνου αναντικατάστατες. [...] Μια υποδειγματική στο είδος της δίτομη εργασία, με την οποία ο Ρίζος συγκροτεί ένα γερό πλέγμα τοπικής αυτογνωσίας έτσι ώστε ο επαγγελματίας ιστορικός, σε μέλλοντα χρόνο, να καταστεί ικανός να διαχειριστεί το πρωτογενές αυτό υλικό με διαφορετικό σκεπτικό. Υποτάσσοντας τα καθέκαστα σε κανόνα ο επιστήμονας θα χρησιμοποιήσει όργανα ακριβείας για την ερμηνεία των φαινομένων. Θα λέγαμε λοιπόν ότι ο συντάκτης της διατριβής "Η Σινασός" κινείται στο μεταίχμιο: ούτε επαγγελματίας ιστορικός λογίζεται ούτε και αποκλειστικά ερασιτέχνης. [...] Μεθοδολογικά δεν πρόκειται για ιστορική σύνθεση. Ο αφηγητής δεν συνθέτει αλλά παραθέτει γραμμικά το υλικό του: κατά βάθος δεν θεωρεί ότι είναι ιστορικός αλλά ένας εγγράμματος στρατευμένος στην υπηρεσία του συνόλου. "Η Σινασός" εντάσσεται σε ένα ιδεώδες κοινοτικό όπου το αίτημα ιστοριογραφικής ανάταξης της πατρίδας καταλαμβάνει τον χώρο που αρμόζει. Η ιστορία της γενέθλιας πόλης για τον δημιουργό, συνιστά έργο ζωής. (από το εισαγωγικό σημείωμα, Ιωάννα Πετροπούλου)

Ο Σεραφείμ Ν. Ρίζος (1882-1969) γεννήθηκε στη Σινασό της Καππαδοκίας. Τις εγκύκλιες σπουδές του πραγματοποίησε στη Σινασό, στη Ροδοκανάκειο Ιερατική Σχολή Φλαβιανών στην Καισάρεια, στην Πατριαρχική Μεγάλη του Γένους Σχολή καθώς και στο λύκειο Galatasaray. Από την έναρξη του Α΄ παγκοσμίου πολέμου έως την ανταλλαγή υπηρέτησε ως δάσκαλος στη γενέτειρά του, έχοντας ενεργό ανάμειξη στα κοινοτικά. Δημοτικιστής, οπαδός του Πάλλη και του Ψυχάρη, ανατάραξε τα ύδατα της εκπαίδευσης στη Σινασό με τη ριζοσπαστική του σκέψη. Μετά την ανταλλαγή εγκαταστάθηκε στην Ιστιαία Ευβοίας, όπου συνέβαλε στην αποκατάσταση των προσφύγων συμπατριωτών του και τη συγκρότηση του οικισμού της Νέας Σινασού. Από το 1952 έως τον θάνατό του (Νέα Σινασός), αφοσιώθηκε στην συγγραφή μελετημάτων για την ιστορία και τις παραδόσεις της γενέτειράς τους.






e-mail Facebook Twitter