Η σιωπηρή αποδοχή των δικαστικών αποφάσεων αποτελεί ιδιόμορφο θεσμό του αστικού δικονομικού δικαίου. Διότι, σε αντίθεση προς όλες τις υπόλοιπες διαδικαστικές πράξεις, εδώ συναντάται το ιδιαίτερο γνώρισμα της μη τηρήσεως τύπου. Ο διάδικος μπορεί να αποδεχθεί εμπράκτως μία δικαστική απόφαση, με πράξεις ή παραλείψεις οι οποίες προδίδουν τη σαφή πρόθεσή του να συμμορφωθεί εκουσίως με το περιεχόμενο της αποφάσεως. Μία τέτοια, μάλιστα, συμπεριφορά συνοδεύεται από βαρύνουσες δικονομικές συνέπειες, καθώς οδηγεί σε απόρριψη ως απαράδεκτου του ένδικου μέσου που ασκείται στη συνέχεια.
Η μελέτη αξιοποιεί την πλούσια νομολογία και εξετάζει αναλυτικά όλες τις περιπτώσεις που έχουν εμφανιστεί, καταλήγοντας στη θέσπιση συγκεκριμένων κριτηρίων που βοηθούν το δικαστή να χαρακτηρίσει ή όχι τη συμπεριφορά του διαδίκου ως σιωπηρή αποδοχή. Γι’ αυτό και παρουσιάζει αξιοσημείωτο ενδιαφέρον τόσο για τη θεωρία, όσο και για την πράξη.
