[...] Έξι συμπληρωματικά δοκίμια και μια εμπλουτισμένη βιβλιογραφία περιλαμβάνονται στη δεύτερη έκδοση του έργου, η οποία δημοσιεύτηκε το 1980 και αποτελεί τη βάση για την παρούσα έκδοση. Τα δοκίμια αυτά εξετάζουν κριτικά την αποκαλούμενη "θεσμική θεωρία της τέχνης", τον αισθητικό ρόλο που ενδέχεται να παίζουν τα κριτήρια ταυτότητας για τα έργα τέχνης, τη λειτουργία της κριτικής δραστηριότητας, της αναπαράστασης και της διά των αισθήσεων αντίληψης, καθώς και ένα ζήτημα το οποίο είχε σκοπίμως παραλειφθεί από την πρώτη έκδοση: τη φύση της αισθητικής αξίας.
Επιπροσθέτως, και με την ελπίδα ότι η ελληνική έκδοση της "Τέχνης και των αντικειμένων της" θα αποτελέσει έναν χρήσιμο οδηγό για όποιον ενδιαφέρεται να προσεγγίσει σήμερα τα θεωρητικά προβλήματα που εγείρουν τόσο οι επιμέρους τέχνες (ζωγραφική, γλυπτική, χαρακτική, αρχιτεκτονική, μουσική, ποίηση, θέατρο κ.ά.) όσο και κριτική θεώρηση συγκεκριμένων έργων τέχνης, στα "Επιλεγόμενα" και τις σημειώσεις του επιμελητή της έκδοσης καταβάλλεται προσπάθεια να συνδεθούν οι παράμετροι της μελέτης του Βόλχαϊμ με διακυβεύματα που απορρέουν από τις σύγχρονες αναζητήσεις της φιλοσοφίας, της θεωρίας και της ιστορίας της τέχνης.
O Richard Wollheim (1923-2003) υπήρξε σημαντικός αισθητικός φιλόσοφος και κριτικός της τέχνης του δεύτερου μισού του εικοστού αιώνα. Καθηγητής της Φιλοσοφίας του Νου και της Λογικής και πρόεδρος του Τμήματος Φιλοσοφίας στο University College του Πανεπιστημίου του Λονδίνου από το 1963 έως το 1982, δίδαξε στη συνέχεια στις Ηνωμένες Πολιτείες. Με τις εργασίες του με αντικείμενο την αισθητική, τη θεωρία της τέχνης και τη φιλοσοφική ψυχολογία, με τις πολιτικές, μυθιστορηματικές και αυτοβιογραφικές του καταθέσεις, όπως και με την αδιάλειπτη παρουσία του στον περιοδικό τύπο και τους εκθεσιακούς χώρους, ο Ρίτσαρντ Βόλχαϊμ έθεσε τις βάσεις για έναν γόνιμο διάλογο ανάμεσα σε δημιουργούς, κριτικούς και θεωρητικούς. Συνδυάζοντας με πρωτότυπο τρόπο τις διαδοχικές κατακτήσεις της φιλοσοφικής λογικής με τις επιμέρους συμβολές άλλων γνωστικών πεδίων (θεωρία και ιστορία της τέχνης, κοινωνιολογία και ανθρωπολογία της τέχνης), έδωσε νέες διαστάσεις στην έννοια της τέχνης και ανανέωσε το ενδιαφέρον για έναν κλάδο της φιλοσοφίας, την Αισθητική, που για πολλούς ήταν στείρος.
