Η Χόλι αγαπούσε τα πρωινά, αγαπούσε και τα μεσημέρια. Ακόμα και τα βράδια ήταν πολύ όμορφα… Ώσπου μια παγωμένη μέρα, ο μπαμπάς είπε: «Πρέπει να φύγω, Χόλι. Θα είσαι, όμως, πάντα κοντά μου». «Αφού θα είμαι εδώ, πώς θα είμαι και με τον μπαμπά μου;» αναρωτήθηκε το πιγκουινάκι και, δίχως να χάσει χρόνο, έβαλε ό,τι πολύτιμο είχε σε ένα κόκκινο σακίδιο.
